İmam-ı Rabbani ki, devrinin incisidir.
İkinci bin yılının yenileyicisidir.

Bu büyük evliya zat, Mektubat kitabında,
Åžöyle buyurmaktadır din adamı babında:

(Âlimlerin, dünyayı sevmesi ne çirkindir.
Bu, güzel yüzlerine, siyah leke gibidir.

Böyle olan bir âlim, kurtarsa da herkesi,
Ve lakin kendisine olmaz bir faidesi.

Dini kuvvetlendirmek, Ä°slamiyet’i yaymak,
Åžerefi, kendisine ait olsa da, ancak,

Bazen öyle olur ki, kâfir, fasık bir kiÅŸi,
Ä°cabı hale göre yapabilir bu iÅŸi.

Bunlar, çakmak taşına benzerler ki nihayet,
Bulunur içlerinde bir enerji ve kudret.

Ä°nsanlar, bu kudretten istifade ederler.
Lakin ondan, kendine fayda olmaz müyesser.

Bunların da, ilminden olmaz faideleri.
Ve hatta zarar verir, onlara ilimleri.

Çünkü yarın, bir delil olur ki bu ilimler,
(Bilmiyorduk, bilseydik yapmazdık) diyemezler.

Allahü teâlânın kıymet verdiÄŸi ilmi,
Dünyaya alet etmek, ne kötüdür deÄŸil mi?

Çünkü Allah, dünyaya vermiyor deÄŸer, kıymet.
Buna raÄŸmen veriyor, ilme çok ehemmiyet.

Din hakkında konuşmak, yazı ve kitap yazmak,
Allah için olursa, faydalı olur ancak.

Çünkü bunlar, olursa ÅŸöhret için, mal için,
Olmaz istifadesi ondan hiçbir kiÅŸinin.

EÄŸer din adamları, düÅŸmüÅŸse bu belaya,
Yani tutulmuÅŸlarsa mal, para ve dünyaya,

Din adamı deÄŸil de, dünya adamlarıdır.
Ve hatta insanların en alçağı bunlardır.

Büyüklerden birisi, görmüÅŸ bir gün ÅŸeytanı.
Ki, bomboş oturuyor, aldatmıyor insanı.

Sebebini sorunca, demiÅŸ ki ona ÅŸeytan:
(Benim bir iÅŸ yapmama, bir gerek yok ki ÅŸu an.

Zira âlim geçinen kütü din adamları,
Zaten çıkarıyorlar hak yoldan insanları.

Bana, öyle yardımcı oluyorlar ki onlar,
Benim de çalışmama, lüzum bırakmıyorlar.)

EÄŸer din âlimleri, dünya düÅŸünmüyorsa,
Okutup yazmaları, Hak için oluyorsa,

Vâris ve vekilidir onlar Resulullahın.
Ve en kıymetlileri, onlardır insanların.

Bunların mürekkebi, mahÅŸerde getirilir.
Şehidlerin kanıyla tartılıp, ağır gelir.

Ahiretin ebedi, yani sonsuzluÄŸunu,
Dünyanınsa geçici ve fani olduÄŸunu,

Anlayıp, ahirete sarılır bu âlimler.
Ve lakin bu dünyaya vermezler asla deÄŸer.

Dünya ile ahiret, zıttır birbirlerine.
Birinden uzaklaşan, yaklaşır diğerine.

Nasıl bulunamazsa ateş-su bir arada,
Bir kalbde birleÅŸemez, (ahiret) ve (dünya) da.