İmam-ı Rabbani ki, Hakkın bir evliyası.
Sözleri, temizlerdi kalbden kiri ve pası.

Bir gence mektup yazıp, buyurdu ki: (Evladım!
Her gün yaklaşıyoruz ölüme adım adım.

Bir kul ki, hep günahla geçirirse ömrünü,
Ne özür ve bahane bulur o mahÅŸer günü?

Bir kul, Yaradanına ederse her gün isyan,
Yarın mahcub olmaz mı, mahÅŸer günü o insan?

Ömrünü, hep günahla geçirirse, sonunda,
Nasıl cevap verir o, Rabbinin huzurunda?

Daha, ne güne kadar böyle gaflet olacak?
Kulaklardan bu pamuk, ne vakit atılacak?

Ey oÄŸlum, sözlerime kulak ver, dinle iyi.
Bir gün kaldıracaklar gözlerden bu perdeyi.

Ve yine çok yakında, gelecek ki bir zaman,
Bu gaflet pamuÄŸunu atarlar kulaklardan.

Fakat hiç faidesi olmayacak bunların.
Bilakis bir pişmanlık olacak ona yarın.

Ölüm uyandırmadan, uyanalım ki ÅŸu an,
Yüzümüz ak olarak verelim Allah’a can.

Öyle yaÅŸamalı ki, kul bu kısa ömründe,
Mahcubiyet olmasın, yarın Mizan önünde.

Ahirette kurtulmak için de yine evlat,
Edinmeli dosdoÄŸru bir iman ve itikat.

Ä°man doÄŸru olmadan, kurtuluÅŸ olmaz asla.
Hem dahi amelleri, yapmalıdır ihlasla.

Tasavvufa girmekten, şudur ki asıl maksat.
GörmüÅŸ gibi kuvvetli olsun iman, itikat.

DüÅŸünüp iÅŸiterek ele geçen o iman,
Bularak, anlayarak hasıl olur o zaman.

Tasavvufa girmenin, ikinci faidesi,
Temizlenir pislikten hem nefs-i emmaresi.

Bütün ibadetlerin yapılması, o zaman,
Güç olmayıp, bilakis olur kolay ve asan.

Nefisten hasıl olan isteksizlik, atalet,
Gidip, onun yerine zevkli gelir ibadet.

Haramlar, nefse önce gelirken tatlı, ÅŸirin,
O zaman tam aksine, gelir fena ve çirkin.

Önce, hiç istemezken ibadet eylemeyi,
Şimdi, her bir ibadet, gelir tatlı ve iyi.

Bütün bu üstünlükler, sohbetle olur hasıl.
Sahabe, bir sohbette olurdu buna vasıl.

Onlar, Resulullahı görmekle bir kerecik,
Hikmet konuşurlardı bir anda hemencecik.

Onların, o bir anda çıktıkları noktaya,
Yıllarca çalışsa da, çıkamaz bir evliya.

Gelen vahyi, meleÄŸi görmüÅŸtü çünkü Eshab.
Resulün sohbetiyle olmuÅŸlardı ÅŸerefyab.

Bir avuç arpa ile, bir tasadduk yapsalar,
Bundan, öyle çok sevap alırdı ki o zatlar,

Başkaları, dağ kadar altını verse bile,
Yine de pek az kalır, o sevaba nisbetle.

ArkadaÅŸ, dost idiler onlar Resulullaha.
Bundan daha şerefli bir nimet var mı daha?