Bir gün Muhammed Masum, abdest alıyor iken,
Su ibriÄŸini alıp, duvara çaldı birden.

Su döken talebesi, buna çok etti hayret.
Hatta kendi kendine, üzülüp korktu gayet.

DüÅŸündü ki: Ne hata iÅŸledim ki bu ara,
İbriği benden alıp, fırlattı bu duvara?

Sormaya da çekindi bunu kendilerine.
Söyledi en nihayet yakınından birine.

O, Muhammed Masum’a arzedince bu iÅŸi,
Buyurdu: (Söyleyin de, üzülmesin o kiÅŸi.

O, asla bize karşı yapmadı bir kabahat.
Biz onu seviyoruz, eylesin kalbi rahat.

Lakin biz, o ibriği attığımız sırada,
Zor durumda kalmıştı, bir talebe sahrada.

Onu kurtarmak için, etrafa baktım, ancak,
O ibrikten baÅŸka ÅŸey, yoktu tutup atacak.

Mecburen onu alıp, fırlattım aceleyle.
O da, o tehlikeden kurtuldu böylelikle.)

Bu hadiseden sonra, günler geçti aradan.
Nihayet o talebe, çıkıp geldi bir zaman.

Ona, arkadaşları bunu sual edince,
Dedi ki: (Bir sahrada yürüyorken bir gece,

Birden bire karşıma, çıktı koca bir aslan.
Ne yapacağım diye şaşırıp kaldım o an.

Derhal üstadımızı göz önüne getirdim.
(Allah’ın izni ile kurtarın beni!) dedim.

Yeni bitirmiştim ki bu duayı o an ben,
O aslana, bir ibrik gelip çarptı aniden.

Hem de öyle ÅŸiddetli çarptı ki birden bire,
Hayvan, cansız olarak yıkıldı hemen yere.

Ä°brik de parçalanıp, oldu hep darmadağın,
Ben onları toplayıp, yoluma oldum revan.)

Sonra o parçaları, çantasının içinden,
Çıkarıp gösterince, ÅŸaşırdı hepsi birden.

Zira tanımışlardı onları ilk görüÅŸte.
Dediler: (Hocamızın ibriği buydu işte.)

Yine bir talebeye vererek bir icazet,
Buyurdu: (Falan yere git de dine hizmet et.)

O dedi ki: (Efendim, baÅŸ üstüne ve lakin,
Çok para lazım olur orada bu iÅŸ için.

Bu yolda sarf edecek param yok benim ise.
Acep bir tavsiyeniz var mıdır bendenize?)

Buyurdu: (Kağıt getir, bir kırmızı, bir beyaz.)
Hemen temin ederek, getirip eyledi arz.

Onlardan birer adet, tam para biçiminde,
Kesip, ıslatıverdi bir miktar su içinde.

Sonra ona verince, o talebe gördü ki,
Onların biri altın, gümüÅŸ olmuÅŸ öteki.

Çok hayret eyleyerek geçirdi ki içinden:
KeÅŸke böyle marifet gelse benim elimden.

Böyle düÅŸündüÄŸünü anlayıp buyurdu ki:
(Pekala, sana verdim bundan sonra bu iÅŸi.

Ve lakin ihtiyacın ne ise, yap o kadar.
Bir lüzum olmadıkça, bu iÅŸi yapma zinhar.)

(Peki efendim) deyip, ayrıldı huzurundan.
Sırf dine hizmet için faydalandı o bundan.