Evliya-yı kiramın en büyüklerindendir.
Mübarek sohbetleri, kalbleri etti tenvir.

Birine mektup yazıp, buyurdu ki: (Evladım!
Farzlara devam eyle, harama atma adım.

Tâbi ol her iÅŸinde Allah’ın Habibine.
Ve asla yakın olma, bir bid’at sahibine.

Allahü teâlânın rızasını ara hep.
Onun muhabbetini, eyle arzu ve talep.

Bu nimetin kokusu geliyorsa nereden,
Ona kavuÅŸmak için, o menbaya koÅŸ hemen.

Bu dünyaya gelmekten, asıl maksat ve gaye,
Çalışıp, kavuÅŸmaktır rıza-i ilahiye.

Yazık ki, istenilen, bugün terk olunuyor.
BaÅŸka ÅŸeyler peÅŸinde koÅŸturup duruluyor.

Allah, bizi ve sizi, bundan halas eylesin.
Kendini aramayı bilhassa nasib etsin.

Başımıza gelirse bir bela ve musibet,
Kötü iÅŸlerimizin neticesidir elbet.

Siz, önce kendinizi ıslaha çalışınız.
Farzları eda edip, haramlardan kaçınız.)

BaÅŸka bir mektubunda buyurdu ki: (Müslüman,
Mümin olmayanları sevemez hiçbir zaman.

Âyet-i kerimede buyuruldu ki zira:
(Muhabbet beslemeyin mümin olmayanlara.)

Yine buyuruldu ki: (Kimin varsa imanı,
Allah ve Resulünün sevmez düÅŸmanlarını.)

Ä°ki ÅŸekilde olur, kâfirlere muhabbet.
Küfrünü beÄŸenirse, kâfir olur o elbet.

Ve lakin herkes ile iyi geçinmek için,
Dost görünmek, küfrüne sebep olmaz kiÅŸinin.

Yani hiç dinlerini beÄŸenmeden bir kimse,
Onlarla arkadaşlık, ortaklık yapar ise,

Bu şart ile kurulan bu yakınlık, irtibat,
Küfür olmaz ise de, caiz deÄŸildir fakat.

Çünkü bu muhabbeti, zamanla ileride,
Dinini beÄŸenmeye sebep olur belki de.

Müseylemet-ül kezzab, yalancı peygamberdi.
(Beni Hanif kavminin peygamberiyim) derdi.

Bu alçak yalancının yanında bulunanlar,
Eshabdan iki kiÅŸi, bir gün yakaladılar.

Müseyleme alçağı, önce bir sahabiye,
Sual etti: (Muhammed Peygamber midir?) diye.

O (Evet) buyurunca, yine sual etti ki:
Benim nübüvvetime inanır mısın peki?

O, kalben inanmayıp, ettiyse de hemen ret,
Lakin hiç istemeden, korkuyla dedi (Evet.)

Onu serbest bırakıp, bu sefer diğerini,
Çağırıp sordu aynen, bu iki sualini.

O, ilkinde dedi ki: (Elbette inanırım.)
Lakin ikincisinde dedi ki: (Ben sağırım.)

O böyle söyleyince, öldürdü onu derhal.
Resul-i müctebaya arz edildi iÅŸbu hal.

Buyurdu: (Ä°kincisi, ÅŸehid oldu imanla.
Birincisini ise affetti Hak teâlâ.)