Abdullah Dehlevi’nin hizmet ve himmetinde,
Kalıp, kısa zamanda kemale geldiğinde,

Üstadı, kendisine buyurdu ki: (Ey Halid!
Åžimdi memleketine geri dön, BaÄŸdat’a git.

Sen de yay bu nurları, taliplerin kalbine.
Ve Hak aşıklarını, kavuştur Rablerine.)

Arz etti ki: (Ey hocam, ey sebeb-i nimetim!
Bu hizmetin ifası, zor olur zannederim.

Çünkü o diyarlarda, var ki öyle kiÅŸiler,
Pek fazla itibar ve ÅŸöhret sahibidirler.

Cümle halk, o zatlara gönülden baÄŸlıdırlar.
Âlimler de, onlara gayet saygılıdırlar.

Ben eğer kalkışırsam o yerlerde bu işe,
Halk beni men eder ve baÅŸlarlar serzeniÅŸe.)

O böyle arz edince, buyurdu ki: (Ey Halid!
Sen gidince, vaziyet olur buna müsait.

Sen anlat doğru yolu oranın insanına.
Herkes gelip yüz sürer, ayağının tozuna.

Ä°tibarlı kiÅŸiler olsa da orda gerçi,
Sen gidince, onlar da olur sana hizmetçi.)

Sonra, bütün talebe ve cümle ahaliyle,
Yürüdü dört mil kadar, onu teÅŸyi etmeye.

GözyaÅŸları içinde, onu uÄŸurladılar.
(Halid herÅŸeyi aldı, götürdü) buyurdular.

Delhi'den ayrıldıktan bir müddet sonra yine,
Mektup yazıp, şunları buyurdu kendisine:

(Ey Allah’ın sevgili kulu Mevlana Halid!
Esselamü aleyküm, duacıyım beÅŸ vakit.

Tepeden tırnaÄŸa dek, kusur içinde olan,
Bu fakire, öyle çok nimet gelir ki her an,

Bunların ÅŸükrü için, Allahü teâlâya,
Ne desem yine azdır, sığmaz söze, yazıya.

Vücudumun her kılı, konuÅŸup gelse dile,
Åžükrünün zerresini, eda edemez bile.

En büyüÄŸü ÅŸudur ki bu gelen nimetlerden,
İnabet almanızdır, sizin bu fakirlerden.

Ä°ftihar ediyorum, bu fakir sizin ile.
Çünkü bu yol, yayılır, kuvvetlenir sizinle.

Teveccühlerinize kavuÅŸmakla bu âlem,
BaÅŸka âlem oluyor, ÅŸükrolsun buna her dem.

Nasıl Baki Billah’ın talebesi içinde,
Ä°mam-ı Rabbani’nin yeri ayrı idiyse,

Ben dahi söylerim ki, her zaman tekrar tekrar,
Mevlana Halid ile ediyorum iftihar.

Siz, o memleketlerin, kutb-u âlemisiniz.
Sizin vasıtanızla yayılır nur ve feyiz.

Åžimdi sizin eliniz, benim elim demektir.
Hem dahi sizi görmek, aynen beni görmektir.)