Bu büyük evliyayı, kıskanıp haset eden,
Ä°kiyüz kadar kiÅŸi var idi ki hassaten,

Bir araya gelerek, verdiler ÅŸöyle karar:
Öldürelim bu zatı, bugün akÅŸama kadar.

Günlerden Cuma idi, silahlanıp geldiler.
Caminin kapısında, gizlenip beklediler.

Dediler ki: (Ne zaman, o çıkarsa camiden,
Üzerine saldırıp, öldürelim aniden.)

Nihayet bitti namaz ve dağıldı cemaat.
Camiden son olarak, çıktı o mübarek zat.

Ve lakin çıkar çıkmaz, fark etti o da bunu.
Bildi niyetlerinin su-i kast olduÄŸunu.

Ve bir baktı onlara, pek hiddetli olarak.
Kaldılar yerlerinde, mıh gibi çakılarak.

Sonra, silahlarını düÅŸürüp ellerinden,
Yığılıp kaldı çoÄŸu, onun bu heybetinden.

Bir kısmı da, büyük bir dehÅŸete kapılarak,
Kaçıp uzaklaÅŸtılar, korkudan bağırarak.

Bu hadise hakkında, dedi ki o kaçanlar:
(O, camiden çıkıp da, edince bize nazar,

Omuzları üstünde, vardı koca bir aslan,
Görmedik ömrümüzde, böyle korkunç bir hayvan.

Nerdeyse üstümüze saldıracak idi ki,
Selameti, kaçmakta buluk biz tabii ki.)

Yine bir gün, bir kiÅŸi var idi ki BaÄŸdat’ta,
DüÅŸmanlık eder idi, bu zata her fırsatta.

Bir gün de alay etti, taklidini yaparak.
Lakin cinnet getirdi, aklını oynatarak.

Hısım ve akrabası, onu affetsin diye,
Gelerek yalvardılar, Halid-i BaÄŸdadi’ye.

Yine merhamet edip, affetti o kimseyi.
O anda, delilikten kurtulup oldu iyi.

Bir gün de bu büyük zat, talebesiyle yine,
Hicret ediyorlardı, BaÄŸdat’tan Åžam ÅŸehrine.

Kafile, Åžam’a doÄŸru yol alırken salimen,
Bir soyguncu grubu, peyda oldu aniden.

Haydutlardan birisi anlatır ki ÅŸöylece:
(Biz, hücum etmek için, hazırlandık hemence.

Lakin tam o sırada, beyaz kaftanlı biri,
Beyaz at üzerinde, çıkıverdi ileri.

Sonunda bir daÄŸ kadar büyüdü önümüzde.
Biz, feci halde korktuk, bunu gördüÄŸümüzde.

Atların üzerinden, yerlere yuvarlandık.
Hata ettiğimizi bilvesile anladık.

Halid-i BaÄŸdadi’yi gördük sonra birazdan.
Ve eman dilemeye, başladık bir ağızdan.

Bizi affetmesini istedik o büyüÄŸün.
Soygunculuk yapmayı, terk eyledik aynı gün.)