Taha-yı Hakkari ki, büyük alim ve veli,
Pek fazla tesirliydi nasihat ve sözleri.

Sülale-i Resulden, devrinin bir tekiydi.
Halid-i BaÄŸdadi’den feyz alan bir veliydi.

Çocukken onu gören, derdi ki: (Bu, ilerde,
Belli ki, çok büyük bir zat olacak bu yerde.)

Ezberledi küçükken ilk Kur’an-ı kerimi.
ÖÄŸrendi daha sonra, ince ince her ilmi.

Bir amcası vardı ki, Seyyid Abdullah diye,
Giderdi feyz almaya, Halid-i BaÄŸdadi’ye.

Onun himmeti ile, kemale gelen bu zat,
En üstün talebesi olmuÅŸtu onun bizzat.

Bir gün Seyyid Taha’dan bahsedip üstadına,
Yüksek istidadını, arz etti bir bir ona.

O dahi buyurdu ki: (Bir daha geldiÄŸinde,
Onu da yanımıza getir beraberinde.)

(Peki!) deyip, BaÄŸdat’a getirdi bir gün onu.
Görür görmez anladı bir cevher olduÄŸunu.

Ve hemen istihare etmesi için, yine,
Gönderdi Abdülkadir Geylani’nin kabrine.

Seyyid Taha, içeri girer girmez türbeden,
Abdülkadir Geylani kabrinden çıktı hemen.

Çok iyi karşılayıp, buyurdu ki: (Ey oÄŸlum!
Gerçi büyük ise de esasen benim yolum,

Lakin ÅŸimdi kalmadı dünyada bunun ehli.
Sen, Mevlana Halid’e git ki o, büyük veli.

Bu zamanın en büyük âlimi o kimsedir.
Hemen gidip, o zatın hizmetine sen de gir.)

Alınca Seyyid Taha dedesinden bu emri,
Süratle Mevlana’nın yanına döndü geri.

Bu, öyle geliÅŸti ki, çok iyi geldi sonu.
Zira Mevlana Halid terbiye etti onu.

Ä°yi yetiÅŸmesine gösterdi çok ihtimam.
Ne icab ediyorsa, yerine getirdi tam.

Seyyid Taha, seksen gün kalıp onun yanında,
Yükseldi derecesi, evliyalık yolunda.

Üç aydan daha kısa bir zamanda nihayet,
Üstadı, kendisine verdi mutlak icazet.

Halkı irÅŸad etmesi için de, onu sonra,
Büyük bir merasimle, gönderdi Berdesur’a.

Ve hatta uÄŸurlarken oraya kendisini,
Tam atına binerken, tuttu üzengisini.

Lakin (EstaÄŸfirullah) diyerek Seyyid Taha,
Geriye çekildi ve binmedi hemen ata.

Mevlana Halid ise, buyurdu ki: (Bir zaman,
Taş toplatıp dergaha taşıttım size dağdan.

Bu gibi zor iÅŸlerle yormuÅŸtum önce sizi.
Åžimdiyse tutuyorum, sizin üzenginizi.)

El emr-ü fevkal edep mucibi Seyyid Taha,
(Peki efendim!) deyip, bastı ve bindi ata.

Sonra tuttu üstadı, atının dizginini.
Yürüyüp teÅŸyi etti, bir müddet kendisini.

Sonra da dizginleri vererek ona yine,
Buyurdu: (Dizginlerin artık senin elinde.

Allah yardımcın olsun, Ona güven ve sığın.
Büyüklerin ruhları, olsunlar sığınağın.)