Gürpınar'da bir kiÅŸi, Hacı Ali adında,
Gelip, Seyyid Fehim’le tanışır bir gün Van'da.

Onun büyük bir veli olduÄŸunu öÄŸrenir.
Ve o gün, talebesi olmakla ÅŸereflenir.

Bu hadiseden sonra, bir gün geçer aradan.
Van'dan çıkıp, köyüne gidiyorken bir daÄŸdan,

Vaktiyle hasmı olan biri çıkar önüne.
Öldürmek maksadıyla davranır tüfeÄŸine.

Lakin o bağırır ki: (Dur, vurma beni sakın!
Zira talebesiyim ben mübarek bir zatın.

Dünya gailesiyle kalmadı bir alakam.
Eski husumetimiz etmesin artık devam.)

Bunları, o adama derse de Hacı Ali,
Hiç tesir etmez ona, deÄŸiÅŸmez öfke hali.

O anda, tüfeÄŸinde var imiÅŸ ki beÅŸ fiÅŸek,
Kullanır beÅŸini de, tetikleri çekerek.

Velakin hiç ses çıkmaz tetiÄŸi çektiÄŸinde.
Hem de bakıp göremez, fiÅŸekleri yerinde.

Hayret içerisinde kalakalır o kiÅŸi.
DüÅŸünür ve bir türlü aklı almaz bu iÅŸi.

Ve kendi kendisine söylenir: Bu mermiler,
Yoktur yuvalarında, nerye gidebilirler?

Sırrı çözemeyince, oradan ayrılarak,
Döner gider evine, gayet meraklanarak.

Ali Efendi dahi, şaşırır buna keza.
Gelir Seyyid Fehim’i görmek için Arvas'a.

Görür ki, Seyyid Fehim, seccade üzerinde,
OturmuÅŸ, ibadetle meÅŸguldür geldiÄŸinde.

Buyurur: (Hacı Ali, dün burada yoktunuz.
Yoksa köye giderken, daÄŸda çok mu korktunuz?)

Hacı Ali Efendi, şaşırır buna da hem.
Der ki: (Evet efendim, çektim çok korku, elem.)

O zaman seccadenin kaldırıp bir ucunu,
Çıkarır fiÅŸekleri, buyurur ki: (Al ÅŸunu.

Bunları, o adama götür hemen, teslim et.
Zira bu, kul hakkıdır, kalmasın bizde zimmet.)

(Peki efendim!) deyip, beÅŸ fiÅŸeÄŸi alarak,
Götürüp teslim eder, çok hayrette kalarak.

O dahi yaptığına tövbe eder o günden
Gelip Seyyid Fehim’e tâbi olur gönülden.

Bir gün de, Seyyid Fehim, beÅŸyüz talebesiyle,
Gürpınar’a giderler ziyaret gayesiyle.

Hanenin sahibi de, Hacı Hasan AÄŸa’dır.
Misafirler gelince, bir telaşa kapılır.

DüÅŸünür ki: Dışarda bir tanecik keçim var.
Şimdi bu misafirler, ne ile, nasıl doyar?

Lakin Hasan AÄŸa’nın bu kalbinden geçeni,
Seyyid Fehim anlayıp, buyurur: (Dinle beni.

Üzülme bunun için, bu, gayet kolay iÅŸtir.
Åžu ayağı kırılmış keçiyi kes, yetiÅŸir.)

Arz eder ki: (Efendim, o keçi tek bir adet.
O hayvan, on kiÅŸiye ancak eder kifayet.)

Buyurur: (Hasan aÄŸa, kes onu, beni dinle.
O keçi, hepimize yeter de artar bile.)

(Peki) deyip, keçiyi kesip derhal piÅŸirir.
O beÅŸyüz misafire, onun eti yetiÅŸir.

Hatta köy halkına da, o etten dağıtırlar.
Ve günlerce o etten yerler de yine artar.