Abdülhakim Efendi, sevdikleriyle bazan,
Deniz sahillerine giderdi zaman zaman.
Rumeli kavağı ve Altın kum sahiline,
Veyahut giderlerdi bazan Beylerbeyi’ne.
Vapurun üst ve arka kısmında otururdu.
Karşısına, sevdiği birini oturturdu.
Ä°slam’ın timsaliydi mübarek vücutları.
Hiçbir hali, olmazdı kıl kadar dinden ayrı.
Bir gün teÅŸrif ettiler, yine Beylerbeyi'ne.
Oturdular sahilin tenhaca bir yerine.
Sohbet ettikten sonra, biraz da serinlemek,
Maksadıyla, denize girmiÅŸti ki mübarek,
O sırada bir kiÅŸi, uzaktan gördü onu.
Tanıdı büyük âlim ve veli olduÄŸunu.
Ä°tiraz etti fakat, bu haline o kimse.
DüÅŸündü ki: Evliya, hiç girer mi denize?
O kimsenin kalbine gelince bu itiraz,
Girdi onun içine bir sıkıntı ve maraz.
Öyle düÅŸündüÄŸüne, duydu büyük nedamet.
Ve özür dilemeye karar verdi nihayet.
Mahcubiyet içinde, mübarek huzuruna,
Gitti, fakat hiçbir ÅŸey demeden henüz ona,
O veli, kendisine buyurdu ki: (Ey kimse!
Yanlış düÅŸünüyorsun, itiraz etme bize.)
Bir kısım camilere giderek bu büyük zat,
Ä°lim, hikmet saçardı ederek hep nasihat.
Bir kiÅŸi duydu onun böyle vaaz ettiÄŸini.
Dinlemek arzu etti, gidip onun dersini.
ÖÄŸrenmek istediÄŸi vardı ki meseleler,
Onları, bir kağıda yazdı hep birer birer.
Hepsi on husus idi, yazıp koydu cebine.
Ve geldi namaz vakti, Bayezid camiine.
Maksadı, dersten sonra, görüp o büyük zatı,
Sorup öÄŸrenmek idi bu dini hususatı.
Camiye girdiÄŸinde, gördü ki tam o saat,
O, kürsiye oturmuÅŸ ediyordu nasihat.
Girip de oturunca caminin gerisine,
Abdülhakim Efendi ara verdi dersine.
Buyurdu ki: (Bu dinde, var ki bazı hususlar,
Bazıları bunları öÄŸrenmek istiyorlar.
O dini hususlardan, birincisi ÅŸöyledir.
Onun, dinimizdeki cevabı da böyledir.
Ä°kincisi ÅŸu olup, ÅŸöyledir cevabı da.)
Böyle izah etti hep, onların onunu da.
Onun merak ettiÄŸi on din meselesini,
Söyleyip, birer birer izah etti hepsini.
O sual ve cevaplar bulunca böyle hitam,
Buyurdu: (Dersimize edelim ÅŸimdi devam.)
Ä°ÅŸi hallolmuÅŸ idi böylece o kiÅŸinin.
Lakin anlamamıştı hikmetini bu işin.
On sual daha yazıp, ertesi hafta yine,
Gelip oturuverdi, caminin bir yerine.
Abdülhakim Efendi onları da tek be tek,
Söyleyip, cevapladı uzun izah ederek.
Çıkarken, buyurdu ki yaklaşıp o kimseye:
(Şimdi vakıf oldun mu bu yirmi meseleye?)
|
