Abdülvehhab Åžarani, çok büyük bir veliydi.
Åžanının yüksekliÄŸi, her halinden belliydi.

Çok uzak diyardaki bir talebeyi, ÅŸayet,
Kalbi ile yanına etseydi eğer davet,

O talebe, anında muttali olup buna,
Kalkıp, kısa zamanda gelirdi huzuruna.

Abdülvehhab Åžarani, çok ilim sahibiydi.
Hak sözü tanımada, mihenk taşı gibiydi.

Her hangi konuşmada, veyahut bir yazıda,
Olan yanlış sözleri, ayırırdı anında.

Doğrular arasında, yanlışlar, ona sanki,
Ruhsuz ve ölü gibi görünürdü filvaki.

Onun ikram ettiÄŸi yemekler de, bu minval,
Ä°hsanı ilahiyle çoÄŸalıyordu derhal.

Bir gün, ondört misafir gelmiÅŸti hanesine.
Sadece bir tek ekmek ikram etti hepsine.

Bereket ihsan etti, ekmeÄŸe cenâb-ı Hak.
Ondört kiÅŸi yedi ve doydular tam olarak.

Abdülvehhab Åžarani, bir veli türbesine,
Ziyaret maksadiyle, gidip girdi içine.

Virane, terk edilmiÅŸ halde idi bu mezar.
Dolaşırdı orada, korkunç, büyük yılanlar.

Vakit de gece idi o yere vardığında.
Yatıp uyuyuverdi, o mezarın yanında.

Yılanlar, etrafında dolaştılar, durdular.
Lakin kılına bile, asla dokunmadılar.

O koca yılanları, o dahi görüyordu.
Kalbine, zerre kadar bir korku gelmiyordu.

Sabahleyin, bu hali öÄŸrenince cümle halk,
ÅžaÅŸkına döndü hepsi, çok hayrette kalarak.

Dediler: (Bu zehirli yılanlardan, biz gayet,
Korkup da, bu türbeyi edemezdik ziyaret.

Siz, nasıl bu virane yere gidip yattınız?
Zehirli yılanlardan, nasıl da korkmadınız?)

Buyurdu: (Hak teâlâ, irade etmedikçe,
Onlar, bana bir zarar yapamazlar zerrece.

Sonra, bir kul, Rabbine ederse tam itaat,
Ona da tâbi olur, dünyada her mahlukat.

Ve ibadet ederse, kul, Rabbine ihlasla,
Hiçbir zarar yapamaz bir mahluk ona asla.

Her ne ki emrettiyse kullara cenâb-ı Hak,
Onlara, titizlikle uymalıdır muhakkak.

Birinci vazifesi, budur ki her müminin,
Her ÅŸeyden daha önce, etmeli bunu temin.

EÄŸer kulun bu iÅŸte, olur ise ihmali,
Yarın mahÅŸer gününde, zor olur onun hali.

Çünkü emre yapışıp, haramlardan ictinab,
Farzdır ki, her müminin uyması eder icab.)