Ahmet Mekki Efendi, gizlese de kendini.
Bu fakir, çok görürdüm onun kerametini.

Çalışırdım yanında, zira katip olarak.
Aldım çok duasını, hizmetini yaparak.

O günlerde bir mektup geldi ebeveynimden.
Yazmışlar ki: (Ey oğlum, ayrıl memuriyetten.

Çünkü hem okuyorsun, hem de çalışıyorsun.
Bu halde çok yorulur, sonra hasta olursun.)

Peder ve validemin isteÄŸi üzerine,
Söyledim vaziyeti aynı gün kendisine.

O, buna çok üzülüp, oldu çok müteellim.
Buyurdu: (Ayrılmana rızam yok ama benim.)

Arz ettim ki: (Ben dahi, istemem bunu asla.
Velakin annem babam, istiyorlar ısrarla.)

Fakat o büyük insan, o sahib-i keramet,
Hiç razı olmadı ve demedi yine evet.

Bıraktım müftülüÄŸü, buna raÄŸmen yine ben.
Lakin o arıyordu, beni mütemadiyen.

Bir ay tamam olunca, teÅŸrif etti evime.
O ayki maaşımı tutuşturdu elime.

Ben, ikinci ay dahi, gitmedim hiç yanına.
O, yine maaşımı getirip verdi bana.

Onun temiz kalbine malum olmuÅŸ bir ÅŸeyler.
O ÅŸeyin zuhurunu bekliyormuÅŸ o meÄŸer.

Hakikaten iki ay geçmiÅŸti ki aradan,
Bir mektup daha geldi, o günlerde babamdan.

Yazıyordu: (Madem ki büyük zatmış o kiÅŸi,
Devam et hizmetine, bırakma sakın işi.)

Mektubu okuyunca, sevindim için için.
Lakin geçti iki ay üzerinden bu iÅŸin.

Mahcubiyet içinde, düÅŸündüm ki o sıra:
Åžimdi ben, hangi yüzle giderim o huzura?

Bana, (Ayrılma!) diye, etmiÅŸti çünki ısrar.
Ne yüzle huzuruna giderdim ÅŸimdi tekrar?

Lakin o, bizim gibi basit insan deÄŸildi.
Resulün ahlakıyle süslü ve ziynetliydi.

Allah için sevinir, kızardı Allah için.
Ve hiçbir hareketi, olmazdı fena, çirkin.

Velhasıl MüftülüÄŸe geri geldim ben tekrar.
DüÅŸünürdüm: Acaba beni nasıl karşılar?

Mahcup bir vaziyette, içeri girdiÄŸimde,
Kalktı Müftü Efendi, otururken yerinde.

Sevgiyle kucakladı fakiri, pek de içten.
Yüzü, sanki (Ay) gibi parladı bu sevinçten.

Dedi: (Abdüllatif'in gelmesi ÅŸerefine,
Haydi kalkın, gidelim hep öÄŸlen yemeÄŸine.)

O gün öyle sevinip, neÅŸelendi ki gayet,
Personelin hepsine, verdi büyük ziyafet.