Ahmet Mekki Efendi, ilme aşık bir kişi.
Okuyup okutmaktı, en sevdiği tek işi.

Emr-i maruf yapmakta, mani tanımazdı pek.
Ruhunun gıdasıydı zira ilim öÄŸretmek.

YaÅŸlı olduÄŸu halde, pek çok gayret ederdi.
Kendi talebesinin ayağına giderdi.

Bir kimse, ilim için gelse idi evine,
Hiç geri çevirmezdi, hasta da olsa yine.

Bir gün rahatsız olup, ederdi istirahat.
Bir talebe, ders için çıka geldi o saat.

OÄŸlu dedi: (Babacım, bugün yok hiç haliniz.
Söyleyeyim, baÅŸka gün gelsin bu talebeniz.)

Buyurdu: (Hayır hayır, alın onu içeri.
Bir ilim talebesi, çevrilir mi hiç geri.)

Hasta olduÄŸu halde, okuttu onu yine.
Çünki ilim öÄŸretmek, zevk verirdi kendine.

Bütün bunlara raÄŸmen, mütevazı idi pek.
Kendini sevenlere, olurdu iyi örnek.

Kadıköy müftülüÄŸü uhdesindeydi, ama,
Hiç layık görmüyordu kendini bu makama.

(Biz, adam kıtlığında müftüyüz) diyordu hep.
KoltuÄŸa oturmaya, ederdi hayâ, edep.

O, makam koltuÄŸuna oturmayıp, çok kere,
Otururdu ekseri, kenar iskemlelere.

Ben ise, bu hususu, hayli merak ederdim.
(Ne için koltuÄŸuna oturmuyor ki?) derdim.

O ara bir genç geldi müftülük makamına.
KoltuÄŸu boÅŸ görünce, bakındı etrafına.

Bir sual soracağı belli idi halinden.
(Müftü yok mu?) diyerek, sordu bizzat kendinden.

Buyurdu ki: (Müftüyü sormakta gayen nedir?)
Dedi: (Dini bir süal soracaktım, nerdedir?)

Buyurdu ki: (Bize sor o dini süalini.)
Dedi ki: (Size sormam, beklerim gelmesini.)

Baktı ki olmayacak, buyurdu ki o gence:
(Ben, adam kıtlığında müftüyüm, sor hemence.)

Åžaşırdım, hayret ettim duyduÄŸum bu sözlere.
MeÄŸerse âdetiymiÅŸ, böyle dermiÅŸ çok kere.

Halbuki müftülüÄŸe, tam ehildi o gayet.
Zaten bu tevazudur, büyüklüÄŸe alamet.

Bir süal sorulunca, bilse de onu, fakat,
Yine de, kitaplara ederdi müracaat.

Bulurdu o fetvanın senet ve delilini.
Görmedim, kafasından bir fetva verdiÄŸini.

Doyurucu cevaplar alırdı herkes ondan.
O vefat edince de, kalmadı süal soran.