Sülale-i Resulden, Ahmet Mekki Efendi,
Tasavvufta yükselmiÅŸ büyük âlimlerdendi.

Zahiri ilimlerin vakıf idi hepsine.
Yılmadan ders okuttu ilim talebesine.

Çıktı bir gün camiden, verir vermez vaazını.
Ben dahi yanındaydım, taşırdım çantasını.

Abim Lütfü Uyan’ın gidecektik evine.
Arabi ders verirdi o zaman kendisine.

Yürüdük bir sokağın köÅŸe başına kadar.
Lakin Mekki Efendi, orada kıldı karar.

Zira o yol üstünde, bir âlim otururdu.
Onun evi önünden geçmek gerekiyordu.

Okunmak üzereydi akÅŸam vakti tam ezan.
Birden bana dönerek buyurdu ki o zaman:

(Bu ilim sahibinin hanesinin önünden,
Geçmemiz, uygun olmaz asla edep yönünden.

Bir hal hatır sormadan, yürüyüp gidersek biz,
O âlim zata karşı, edepsizlik ederiz.)

Ä°lim sahiplerine olan bu edebinden,
Geçmedi o âlimin kapısının önünden.

O âlimin evinin arkasından dolaÅŸtık.
Ve abim Lütfü Bey’in hanesine ulaÅŸtık.

Buna ÅŸahit olunca, içimden derdim ki hep:
(Kimde vardır acaba, bu tevazu, bu edep?)

Çünkü kendisi dahi, ilim ehli biriydi.
Evlad-ı Resul olup, yaşı da ileriydi.

Yine de o âlimden edep, hayâ ederek,
Geçmedi kapısından, ilme kıymet vererek.

Merhameti, o kadar çoktu ki fakirlere,
El açan kimseleri, çevirmezdi bir kere.

Ayrıca, kalb kırmaktan ve bir gönül yıkmaktan,
Öyle kaçınırdı ki, acizdim anlamaktan.

Mesela müftülükte, bir gün öÄŸle üzeri,
Orta yaÅŸlı bir adam giriverdi içeri.

Dedi: (Kars’tan, iÅŸ için gelmiÅŸtim bir ay önce.
Fakat iÅŸ bulamadım, döneceÄŸim hemence.

Ama bilet alacak param yok ÅŸimdi benim.
EÄŸer siz verirseniz, ÅŸu an biner, giderim.)

Ä°stediÄŸi parayı çıkarıp verdi, ama,
Akşam, yine vapurda, rastladık o adama.

Bana buyurdular ki: (Yalan demiÅŸ bu bize.
Utanır, mahcub olur, ÅŸimdi bizi görünce.

Åžuradan gidelim de, o görmesin) diyerek,
Gittik baÅŸka tarafa, ona görünmeyerek.