Ahmed Namıki Cami, asrının bir tanesi.
Sahabe-i kirama dayanır sülalesi.

Kötü arkadaÅŸları var idi ki önceden,
Yer içip gezerlerdi, hiçbir ÅŸey düÅŸünmeden.

Hatta içki içmeyi, âdet edinmiÅŸlerdi.
Åžarap için, kırk adet küp alıp dizmiÅŸlerdi.

Kırkı da, şarap ile dolu idi lebalep.
Alıp getirirlerdi, oradan sırayla hep.

Åžarap almak sırası, gelince bir gün ona,
Gitti sabah merkeple, o küplerin yanına.

Lakin birden ÅŸaşırıp, kaldı hayret içinde.
Zira hiç içki yoktu, küplerin hiç birinde.

Bir ÅŸey anlamamıştı, düÅŸündü ki: Dünkü gün,
Hepsi de, ÅŸarap ile doluydu bu kırk küpün.

ÅžaÅŸkın halde, oradan yöneldi baÄŸ evine.
Oradaki ÅŸaraptan, yükledi merkebine.

Bu sefer de merkebi yürümüyordu fakat.
Ne kadar vurduysa da, diretip etti inat.

O sırada gaibden, bir nida geldi ona:
(Ey Ahmed, suçu yoktur, iliÅŸme o hayvana.

O, ÅŸimdi sahip deÄŸil kendi iradesine.
Biz mani oluyoruz, onun yürümesine.)

O, bu sesi duyunca, kapandı yere hemen.
Dedi: (Tövbe ya Rabbi, artık içmem bunu ben.

Lakin emir buyur da, ÅŸu merkebim yürüsün.
Ki, mahcup olmayayım arkadaÅŸlara bugün.)

BaÅŸladı yürümeye merkebi en nihayet.
Ve arkadaşlarının yanına etti avdet.

Åžarapları koyarak, çekildi kendi geri.
Dediler: (Nerde kaldın, sabah vaktinden beri?

Hem niçin çekilirsin, haydi gel de, sen de iç.)
Dedi: (Ben tövbe ettim, artık içmiyorum hiç.)

Dediler ki: (Ey Ahmed, böyle neler diyorsun?
Bırak, şimdi bizimle şaka mı ediyorsun?)

Israr ettilerse de, (gel iç) diye ne kadar,
Dedi: (Ä°çmeyeceÄŸim, etmeyin fazla ısrar.)

O sırada, gaibden bir ses duydu: (Ey Ahmet!
Al ve iç ellerinden, eyleme muhalefet.)

Aldı bu emir ile şarabı ellerinden.
Ä°çti, lakin o anda hayrette kaldı birden.

Zira o içtiÄŸinin, deÄŸiÅŸikti lezzeti.
Åžarap, onun elinde olmuÅŸtu bal ÅŸerbeti.

Arkadaşlarına da, eliyle etti ikram.
Onlar dahi içince, ÅŸaÅŸkına döndüler tam.

Onların içtiÄŸi de, olmuÅŸtu çünkü ÅŸerbet.
Hepsi, günahlarına tövbe etti nihayet.

Sonra, eline alıp bir odun kütüÄŸünü,
Kırdı hep teker teker, o kırk ÅŸarap küpünü.