Ahmed Namıki Cami, nice yıllar, dağlarda,
Kalarak, riyazetler çekti hep oralarda.

Manevi bir emirle, sonra bu mübarek zat,
Åžehre inip, eyledi halka vaaz-ü nasihat.

Öyle tesir ve fayda vardı ki sözlerinde,
Altıyüzbin günahkâr, tövbe etti elinde.

Bu hırka senin değil

Ebu Said Ebül Hayr, büyük bir veliydi ki,
Bir hırkası var idi, ibadette giydiği.

Hazret-i Ebu Bekre ait olan bu hırka,
Elden ele dolaşıp, gelmiş idi bu zata.

Bir gün ona geldi ki, bir manevi iÅŸaret:
(Bu hırkayı, Ahmed-i Namıki’ye teslim et.)

Lakin Ebu Saidin, Ebu Tahir isminde,
Bir de oÄŸlu var idi, talebesi içinde.

O, ÅŸöyle umardı ki: DeÄŸilsem de pek layık,
Bu hırkayı, ilerde ben giyerim hep artık.

Babası, keÅŸf yoluyla onun düÅŸüncesini,
Anlayıp, huzuruna çağırdı kendisini.

Buyurdu ki: (Ey oÄŸlum, bu, senden daha ehil,
Bir mübarek kimsenin olacak, senin deÄŸil.

Ben vefat eyleyip de, geçince çok seneler,
Bir gün, bu medreseden içeri bir genç girer.

Sen, baÅŸlamış olursun, kürside nasihata.
Hemen kalkıp, elinle, giydir bunu o zata.)

Vefat edip, aradan yıllar geçti bir nice.
Evladı Ebu Tahir rüya gördü bir gece.

Babası ve yanında bazı dostları vardı.
Heyecanla bir yere doğru gidiyorlardı.

Buna dönüp dedi ki babası: (Ey oÄŸlum, bak.
Åžimdi, kutb-u evliya geliyor, uyuma kalk!)

O dahi hemen kalkıp, gidince o tarafa,
Gördü ki, genç bir kiÅŸi, nur saçıyor etrafa.

Uyanıp, medreseye gitti o sabahleyin.
Ve vaaz kürsüsüne oturdu sohbet için.

Yeni başlamıştı ki nasihata, birazdan,
Bir genç girdi içeri medrese kapısından.

Baktı bu, rüyasında gördüÄŸü o genç idi.
Babası, yıllar önce bunu tarif etmiÅŸti.

DüÅŸündü ki: Geldi bu, hırkayı istemeye.
Lakin razı olmuyor nefsim onu vermeye.

Böyle düÅŸündüÄŸünü anlayıp o gelen zat,
Dedi ki: (Emanete, riayet lazım fakat.)

Ebu Tahir, hayretle duyunca ondan bunu,
Bildi, ehl-i keramet bir veli olduÄŸunu.

O mübarek hırkayı, kalkıp aldı eline.
Hürmet ile giydirdi, o gencin üzerine.