Ahmed-i Namıki’yi, Herat’ta bir gün yine,
Abdullah-i Ensari, davet etti evine.

Tam çıkıyorlardı ki, durdu bu mübarek zat.
Buyurdu: (Beklememiz gerekiyor bir saat.

Zira dertli bir yolcu, geliyor bize ÅŸu an.
Gelir de bulamazsa, üzülür o Müslüman.)

Hakikaten aradan geçince tam bir saat,
Hanım ve çocuÄŸuyla, geldi bir Müslüman zat.

Dedi: (Biz, filan yerden, buraya geliyoruz.
Size, bir derdimizi arz etmek istiyoruz.

Åžöyle ki, verdi Allah bize hayli varidat,
İhsan etti ayrıca, bir tek de erkek evlat.

Yoktur bu oğlumuzdan başka bir evladımız.
Lakin bu da a’madır, iÅŸte budur acımız.

Gösterdik çok tabibe, dolaÅŸtık diyar diyar.
Lakin buna, hiçbiri, çare bulamadılar.

Ä°ÅŸte bu maksat ile geldik huzurunuza.
Ki, dua edesiniz bu a’ma yavrumuza.)

Ahmed Namıki Cami, dinleyip o geleni,
Buyurdu: (Çok isterdim, yapayım dileÄŸini.

Lakin ölü diriltmek ve a’ma gözü açmak,
Ä°sa Nebiye ait bir mucizedir ancak.

Ahmed kim oluyor ki, ondan, öyle bir dua,
Almak için, uzaktan geldiniz tâ buraya?)

Lakin sonra üzülüp, daldı bir tefekküre.
Buyurdu: (O çocuÄŸu, getirin bu fakire.)

Getirdiler çocuÄŸu, bir hayli sevinerek.
ÇocuÄŸu, tam önüne oturtup o mübarek,

Ä°ki baÅŸ parmağını, sürerek gözlerine,
Buyurdu ki: (Açılın Allah’ın izni ile!)

O anda ÅŸifa verdi, çocuÄŸa cenâb-ı Hak.
Ve görmeye baÅŸladı, herÅŸeyi net olarak.

Babası çok sevinip, dedi ki: (Ey efendim!
Ä°nanın sanki ÅŸu an, dünyalar oldu benim.

Merakım şu ki fakat, biz dua isteyince,
Niçin dua etmekten çekindiniz ilk önce?

Ahmed kim oluyor ki dua etsin dediniz.
Hikmeti ne idi ki, sonra dua ettiniz?)

Buyurdu ki: DoÄŸrudur, öyle demiÅŸtim size.
Lakin o an Rabbimiz, ilham etti ki bize:

(Ey Ahmed, ölüleri Ä°sa mı diriltmiÅŸti?
Körleri, dilsizleri, o mu iyi etmiÅŸti?

Biz ihsan eylemiştik şifayı onlara hep.
Buna da ÅŸifa için, seni biz kıldık sebep.

Onun için ey Ahmed, sen dua et bir defa.
Elbette biz veririz, buna dahi bir ÅŸifa.)

Böyle ilham edince bu fakire Rabbimiz,
Biz de dua eyledik, yoksa deÄŸil haddimiz.