Bir müderris vardı ki, Mervezi ismi ile,
DüÅŸmanlık besliyordu, Ahmed-i Yesevi’ye.

Lakin tanımıyordu yakinen kendisini.
Yalnız kötü olarak, iÅŸitmiÅŸti ismini.

Hakkında uydurulan yalan ve iftiraya,
Ä°nanıp, buÄŸz ederdi, bu büyük evliyaya.

Güya ona, haddini bildirmek gayesiyle,
Yola çıktı tam dörtyüz ilim ehli kiÅŸiyle.

Ä°mtihan etmek için, bu evliya kimseyi,
Ezberledi Ä°slam’dan, tam üçbin meseleyi.

En çetin olanları seçerek hem bu kimse,
Dedi ki: (Cevap versin bunlara âlim ise.)

Böyleyken bu kiÅŸinin düÅŸünce ve hayali,
Yesevi’nin kalbine, ilham oldu bu hali.

Biraz sonra Mervezi, gelip girdi dergaha.
Oturup, hal ve hatır sormadan henüz daha,

Büyük hırs ve hışımla sordu ki ona hemen:
(Sen misin insanların dinini ifsad eden?)

Hakaret ettiyse de, o böyle açık açık,
Lakin Ahmed Yesevi vermedi bir karşılık.

Buyurdu ki: (Efendim, uzak yoldan geldiniz.
Hele ÅŸöyle oturup, bir miktar dinleniniz.

GörüÅŸecek mesele var ise ilme ait,
KonuÅŸuruz, olunca zamanımız müsait.)

Bu cevap karşısında, çok mahcup oldu o zat.
Gösterilen odada eyledi istirahat.

Lakin vazgeçmemiÅŸti imtihandan o hâlâ.
Ertesi gün dergaha, o girdi ilk evvela.

Ahmed-i Yesevi’nin çıkarak kürsisine,
Zor sualler sormayı istedi kendisine.

Bir tek kelime bile konuşamadı fakat.
Çünkü yoktu zihninde, tek bilgi ve malumat.

Hiçbir ÅŸey anlamadı olan bu hadiseden.
Defterine müracaat eyledi sonra hemen.

Lakin yine ÅŸaşırdı açtığında defteri.
Zira boÅŸ ve yazısız gördü sahifeleri.

Bir ÅŸey konuÅŸamadan kala kaldı öylece.
Nihayet hatasını idrak etti böylece.

Onun büyüklüÄŸünü, kabul etti gönülden.
En halis talebesi oldu artık o günden.

Yanında getirdiÄŸi dörtyüz ilim ehli de,
Onun büyüklüÄŸüne inandı ileride.

Mervezi, af dileyip bu büyük evliyadan,
O günden sonra artık, ayrılmadı yanından.

Hizmetinde, beÅŸ sene kalarak en nihayet,
Kulları irÅŸad için, aldı mutlak icazet.

Ve onun emri ile, giderek Horasan’a,
Gösterdi doÄŸru yolu, nice gafil insana.