Hacı Bayram Veli’yi tavsiye edince halk,
Onun kim olduÄŸunu eyledi hayli merak.

Ankara beldesine yollandı o saatta.
Lakin aradığını bulamadı o zatta.

Fakat o, aldanmıştı görünüÅŸe bakarak.
Başka rehber aradı, oradan ayrılarak.

Halep’te bir evliya var diye duydu o an.
O zatı görmek için, Halep’e oldu revan.

Velakin o veliyi görmeden bir gün önce,
Halep’te, AkÅŸemseddin rüya gördü bir gece.

Baktı, nurdan bir zincir geçirilmiÅŸ boynuna.
Zorla, Hacı Bayram’ın çekiliyor yanına.

Zincirin ucu dahi, elindeydi o zatın.
Çekilip bırakıldı eÅŸiÄŸine dergahın.

AkÅŸemseddin görünce bu manalı rüyayı,
Anladı Ankara’da yaptığı o hatayı.

Hacı Bayram Veli’nin aÅŸkı ile yanarak,
Geldi onu görmeye, Halep’ten ayrılarak.

O zaman Hacı Bayram, cümle talebesiyle,
Tarlaya gitmiÅŸ idi çalışmak gayesiyle.

ÖÄŸrenip, o da hemen tarlaya gitti, fakat,
O veli, kendisine etmedi hiç iltifat.

O hiç göstermeyince bir ilgi kendisine,
Talebeleri dahi, bakmadılar yüzüne.

Lakin o, çalışmaya baÅŸladı onlar gibi.
Yine de o veliden göremedi bir ilgi.

Az sonra, yemek vakti geldi ise de, fakat,
Onu, sofrasına da almadı o veli zat.

Taksim etti yemeÄŸi mevcut talebelere.
Arta kalanı ise, gönderdi köpeklere.

Onlar yemek yemeye başlamışlardı artık,
O ise, bir kenarda kalmıştı, kalbi kırık.

Hatasını çok iyi anlayan AkÅŸemseddin,
O an kendi kendine söylendi ki: (Ey nefsim!

Gerçi bugün, bir miktar gördünse de hakaret,
Yine bu kapıdadır senin için saadet.

Sen ki beÄŸenmemiÅŸtin Hakk’ın bu velisini,
Ä°ÅŸte ceza olarak böyle yaparlar seni.

Ey nefsim, hiç kendini müdafaa etme sakın.
Sen artık köpeklerle yemeye müstehaksın.)

Köpeklerin kabına uzanmıştı ki eli,
Şefkatle baktı ona Hacı Bayram-ı Veli.

Buyurdu ki: (Ey köse, tez girdin kalbimize.
Gel, yanıma otur da, şeref ver haydi bize.)

Gelince, ona bakıp buyurdu: (Bir misafir,
Zincir ile gelirse, böyle kabul edilir.)

Sonra ona etti ki bir tasarruf ve himmet,
Başkaları dururken, ona verdi icazet.