AkÅŸemseddin Efendi, âlim ve veli bir zat.
ÇeÅŸitli mevzularda kitaplar yazdı bizzat.

(Risalet-in nuriyye) isimli eserinde,
Åžöyle buyurmaktadır sabretmek üzerinde.

(Kim halkın cefasına ederse iyi sabır,
Allah, böyle kimsenin kalbini nurlandırır.

Kulun kalbinde olan o iman nuru yani,
Sabır ve tevekkülle, olur daha vicdani.

Kur’an-ı kerimde de, bu, beyan olunarak,
Meth-ü sena ediyor Eshabı cenâb-ı Hak.

Onlar, Hak teâlâya çok yakın kimselerdi.
Allah’ı görür gibi ibadet ederlerdi.

Ve yine bu seçilmiÅŸ kulları, Hak teâlâ,
ÇeÅŸitli mihnetlere kılsa dahi mübtela,

Onlar, bu hallerinden, hiç etmeyip ÅŸikayet,
Bilakis alırlardı onlardan tad ve lezzet.

Zaten kulun kıymeti, Hak teâlâ indinde,
Sabırla anlaşılır, bir bela geldiğinde.

O, tevekkül edip de, gösterdikçe hem sabır,
İyilikleri artar ve manen olgunlaşır.

Onun kalb aynasında olan bütün kir ve pas,
Temizlenip, kazanır kâmil iman ve ihlas.

Eyüp aleyhisselam, hastalık illetine,
Sabredip, nail oldu Rabbimizin methine.

Hasta yattı yedi yıl, yedi gün, yedi saat.
Hiç ÅŸikayet etmeyip, gösterdi sabır, sebat.

Katiyen etmeyince bir gün bile ah-u vah,
(O, ne güzel kul!) diye, methetti onu Allah.

Veli de, insanlardan gelen sıkıntılara,
Katlanarak sarılır, tevekküle ve sabra.

Ne kadar çok kötülük görse de insanlardan,
Sabredip, yine yapar hep iyilik ve ihsan.

TopraÄŸa atılsa da, kötü, pis, fena ÅŸeyler,
Yine de çıkar ondan, hoÅŸ kokulu çiçekler.

Hak teâlâ, Kur’anda, Ankebut suresinde,
Mealen buyurur ki ikinci âyetinde:

(İnsanlar sanır mı ki, edince yalnız iman,
Öyle bırakılıp da, edilmezler imtihan?)

Yani Allah, kullara, bazı sıkıntıları,
Gönderip, imtihana tâbi tutar onları.

Velakin Sevgiliden gelen bu sıkıntılar,
İle, Hak dostlarının sevgisi daha artar.

Ne kadar çok gelirse onlara dert, musibet,
O kadar çok sevinip, alırlar fazla lezzet.

Nitekim saf altını elde etmek için de,
Bırakırlar cevheri, kızgın ateÅŸ içinde.

Ne kadar çok olursa ateÅŸin harareti,
Altın da, o nisbette saf olur elbetteki.