Bir kış günü akÅŸamı, Üftade hazretleri,
Yanına çağırmıştı cümle talebeleri.

O, sohbet ediyor ve onlar da dinliyordu.
Bir ara, sohbetini kesip ÅŸöyle buyurdu:

(Dostlarım, taze üzüm canımız etti talep.
Aransa, bulunur mu bu gece vakti acep?)

Talebenin kalbinden geçti ki o arada:
Olur mu taze üzüm bu kış günü ve karda?

Velakin Aziz Mahmud düÅŸündü ki ÅŸöylece:
Madem hocam istedi, bulmalıyız bu gece.

Ve ayaÄŸa kalkarak, arz etti ki: (Efendim!
Müsaade ederseniz, ben bulup getireyim.)

Üftade hazretleri (Peki, getir!) deyince,
O, bir sepet alarak, yola düÅŸtü hemence.

Çekirge mevkiinde bir bağı var idi ki,
Süratle yürüyerek, baÄŸa oldu mülaki.

Mevsim kış olduğundan, yağmıştı her yere kar.
Baktı, karlar altında kalmış bütün asmalar.

Bir asma çubuÄŸunu temizledi karlardan.
Salkım salkım üzümler göründü hemen alttan.

(Bu, hocam Üftade'nin açık bir kerameti.)
Deyip, o üzümlerle doldurdu o sepeti.

Sepeti omuzlayıp, ÅŸükreyledi Allah'a.
Ve hızlı adımlarla, yürüdü o dergaha.

KuÅŸ gibi uçuyordu, omuzunda o sepet.
Sanki dünya dolusu bulmuÅŸ idi bir servet.

Kar, soÄŸuk ve karanlık gözü görmüyordu hiç.
TutmuÅŸ dergah yolunu, gidiyordu pür sevinç.

Az sonra, üzümleri ona arzedecekti.
Üstadının gönlünü pek sevindirecekti.

Bir Allah adamını sevindirmek ne demek?
Dünyaları versen de, çok zordur elde etmek.

O, bunları düÅŸünüp gidiyorken, bir ara,
Birden ayağı kaydı ve düÅŸtü bir çukura.

Lakin çukur derindi, çıkmak istedi, ancak,
Çok uÄŸraÅŸtı ise de, olamadı muvaffak.

Çaresizlik içinde çıkmak için o yerden,
Kalben yardım istedi Hazret-i Üftade’den.

O an çukur başında, gördü bir ihtiyarı.
Elini uzatarak, çekti onu yukarı.

Çıkınca, o kimseyi göremedi bir daha.
Sepeti omuzlayıp, vasıl oldu dergaha.

Ä°çeri girdiÄŸinde, sürüyordu o sohbet.
Talebeler ettiler ona gıbta ve hayret.

Üftade hazretleri, buyurdu ki: (Evladım!
O çukurdan çıkmana sana kim etti yardım?)

(Bilmiyorum) deyince, buyurdu ki: (O yerden,
El uzatıp çıkmana, Hızır'dı yardım eden.)