Bir gün zengin birisi, hazret-i Hüdayi’ye,
Geldi, büyüklüÄŸünü görüp öÄŸrensin diye.

Mübarek sohbetini dinleyince bir saat,
DüÅŸündü ki: Gerçekten, bu, Allah dostu bir zat.

Altın dolu bir kese getirmişti gelirken.
Onu, koydu bir yere hiç belli ettirmeden.

Biraz daha oturup, sonra, ayrılmak için,
Hazret-i Hüdayi’den istediÄŸinde izin,

Buyurdu ki: (Evladım bıraktığın paralar,
Hem dünya, hem ahiret saadetine yarar.

Kabul etmek sünnettir verilen hediyeyi.
Biz de kabul eyledik bıraktığın keseyi.)

O bunları duyunca, duygulandı çok fazla.
Hazret-i Hüdayi’ye tâbi oldu ihlasla.

Bir gün de, Sultan Ahmet, bazı sevdikleriyle,
Gitti bir koruluÄŸa gezinmek gayesiyle.

Bir yerde oturarak istirahat ederken,
Hizmetçiler, bir koyun kestiler ona hemen.

Kızartıp, Padişaha eylediler onu arz.
O, elini uzatıp, kopardı etten biraz.

Tam yiyecek idi ki elindeki lokmayı,
Birden beliriverdi Aziz Mahmud Hüdayi.

Ve ona buyurdu ki: (Padişahım, dikkat et!
Sakın onu yeme ki, zehirli zira o et.)

Bu ikaz üzerine, yemedi onu Sultan.
Hüdayi de, bir anda gaib oldu ortadan.

O etten biraz kesip, bir köpeÄŸe verdiler.
Hayvanın, onu yiyip öldüÄŸünü gördüler.

Zamanın padiÅŸahı, bir gün vezirlerinden,
Birini azlederek, mührü aldı elinden.

Yerine, başkasını vezir tayin ederek,
Mührü ona gönderdi, bir kimseye vererek.

Üsküdar yakasında otururdu o ise.
Bu yüzden, bir kayığa gidip bindi o kimse.

Velakin götürdüÄŸü o mühürü, elinden,
Denize düÅŸürünce, geriye döndü hemen.

PadiÅŸah, o kimseyi, mühürü bulsun diye,
Gönderdi Üsküdar’da hazret-i Hüdayi’ye.

O gelip arz edince Sultanın dileğini,
Seccadenin altına soktu hemen elini.

O mühürü çıkarıp, koydu onun avcuna.
Suları damlıyordu, çok ÅŸaşırdı o buna.

Ä°ÅŸte bu mübarek zat, vefat etmeden önce,
Bütün sevdikleriyle helallaÅŸtı güzelce.

Vasiyetini yazıp, söyledi ÅŸehadeti.
Sonra, (Allah!) diyerek, ruhunu teslim etti.

Türbesi, Üsküdar’da, kendi dergahındadır.
Ziyaret eyleyenler, çok faydalanmaktadır.