Ebül Hasen Åžazili, çok korkardı Allah'tan.
Åžiddetle kaçınırdı her günah ve haramdan.

Evliyanın büyüÄŸü ve hadis âlimidir.
Ehl-i beyt-i Resulden olup, ÅŸeriflerdendir.

Binyüzdoksanaltı’da Tunus’da doÄŸan bu zat,
Altmışiki yaşında, eyledi Hakk’a vuslat.

O, Tunus’un Åžazile adlı kasabasında,
Doğduğundan, (Şazili) denir halk arasında.

Uzunca boylu olup, buÄŸday benizli idi.
Sözleri gayet fasih, tatlı ve pek vecizdi.

O, bir çok âlimlerin, devam edip dersine,
İslami ilimlerin, vakıf oldu hepsine.

Tefsir, hadis ve fıkıh, sarf, nahiv, sonra lügat,
Ve fen bilgilerinde, oldu büyük bir üstad.

Ceddi Resulullahı, pek fazla seviyordu.
(Nur yüzü, hep gözümün önündedir) diyordu.

Derdi: (Resulullahı, her istediğim zaman,
Görmezsem, ben kendimi Onun ümmeti saymam.)

Kendisi anlatır ki: Bir arkadaşım ile,
Yanıp kavruluyorduk Allah’ın aÅŸkı ile.

Bir maÄŸara içinde, ibadet ediyorduk.
(Kalbimiz açılsa da, veli olsak) diyorduk.

Derdik ki: (Belki yarın, açılır bu kalbimiz.
Bize de, evliyalık nasib eder Rabbimiz.)

Lakin yarın olunca, diyorduk ki biz yine:
(Belki yarın ereriz, velilik nimetine.)

Hep (yarın, yarın) diye, bekliyorduk biz bunu.
Lakin bu yarınların, gelmiyordu hiç sonu.

Biz bu büyük nimeti, bekliyorken her saat,
Bir gün, o maÄŸaraya girdi bir heybetli zat.

Ona, kim olduÄŸunu sual ettik biz hemen.
(Allah’ın bir kuluyum) dedi bize cevaben.

Sonra, bize dedi ki: (Evliya olmak için,
İbadet eylemesi, yakışmaz bir kişinin.

Kalbim, yarın olmazsa, öbür yarın açılır,
Diye taat yapana, doÄŸrusu çok ÅŸaşılır.

Ona, sırf Allah için etmedikçe ibadet,
KurtuluÅŸ olamaz ve ele geçmez bu devlet.)

O bunu söyledi ve gaib oldu ortadan.
Biz, anlamış bulunduk hakikati o zaman.

Hemen tövbe istiÄŸfar eyledik Rabbimize.
O an muhabbetullah girdi tam kalbimize.

Yine o anlatır ki: (Bir yere gidiyordum.
Geceleyin, bir dağın üzerinde uyudum.
DolaÅŸtı etrafımda çok yırtıcı hayvanlar.
Yine de, ben onlardan korkmadım zerre kadar.

O sabah, hatırımdan geçti ki ÅŸu düÅŸünce:
(Demek ki, ben Allah’a yakınmışım bir nice.)

Dereye indiğimde, baktım var hayli keklik.
Hepsi birden uçunca, geldi bana ürkeklik.

O ara bir ses duydum, dedi: (Ya Ebel Hasen!
Dün, vahÅŸi hayvanlardan korkmamıştın hani sen.

Åžimdiyse ÅŸu uçuÅŸan kuÅŸlardan korkar oldun.
Çünkü dün bizimleydin, bugün nefsinle oldun.)