Hazret-i Emir Sultan, büyük âlim, evliya.
Çok faideli oldu, ilmiyle insanlara.

Muhammed bin Ali’dir asıl ismi bu zatın.
Kerim evladındandır Server-i kâinatın.

Zahiri ilimlerin hepsine oldu vakıf.
Manevi ilimde de, oldu bir mutasavvıf.

Binüçyüz altmışsekiz yılında doÄŸdu bu zat,
Ve bindörtyüz otuzda, Bursa’da etti vefat.

Buhara’da doÄŸdu ve orada gördü tahsil.
Mekke ve Medine’de ilmini etti tekmil.

Seyyid olup, Buhara ÅŸehrinde doÄŸduÄŸundan,
(Emir Buhari) diye bahsedilir hep ondan.

Seyyid Ali isminde bir zattı pederi de.
Herkese yardımıyle meşhurdu o devirde.

Kur’an okumak ile geçerdi vakitleri.
Ä°nsanlara hizmette, gitmiÅŸti pek ileri.

Küçük kulübesinde, hanımı ile bu zat,
YaÅŸarlardı ikisi, mütevazı bir hayat.

Her gün ormana gidip, keserek odunları,
Taşıyıp, fakirlere dağıtırdı onları.

Getirdi bir gün yine, ormandan bir yük odun.
Terleri, sakalından yerlere aktı onun.

Hediye etmek için onları halisane,
Köyün fakirlerini dolaÅŸtı hane hane.

Sırtında küfesiyle gezdi de akÅŸama dek.
Lakin alan olmadı, onlardan hem de bir tek.

Derlerdi: (Odunumuz var bizim bu gecelik.
Daha fakir olana, bu iÅŸte ver öncelik.)

Odunları verecek bulamayınca kimse,
Duygulandırdı onu o günkü bu hadise.

Yorgunluktan oturdu, bir ağacın altına.
Ve ÅŸöyle düÅŸünerek ÅŸükretti Allah’ına:

Bollukla yaşatırsın bizi sen ey Rabbimiz!
Sayısız, sonsuz defa hamd ederiz sana biz.

O böyle düÅŸünürken, hanımı da bu kere,
Bir sepet hurma ile, geldi ve koydu yere.

Dedi ki: (Talebeniz verdi bu hurmaları.)
O dedi: (Sen ne için kabul ettin bunları?

Hurma var evimizde, sen şimdi bunları al.
Köyün fakirlerine götür de dağıt derhal.)

Aldı o da eline, o bir sepet hurmayı.
DolaÅŸtı o gün ev ev, fakir ve fukarayı.

Lakin dolaÅŸtıysa da o köyü hane hane,
Kabul eden olmadı onlardan tek bir tane.

O ara, Seyyid Ali, ellerini açarak,
Åžöyle dua ederdi Rabbine yalvararak:

(Ya Rabbi, kereminden bir oÄŸul ver ki bana,
Hizmet etsin bir ömür, hep senin kullarına.)

Rabbimiz, kendisine bir oÄŸul etti ihsan,
O çocuk büyüdükte, oldu bir (Emir Sultan).