Hazret-i Emir Sultan, Buhara’da bir kere,
Sohbet ediyorlardı kıymetli pederiyle.

O sırada, bir kişi geldi ki yanlarına,
PeriÅŸan hali vardı, acıdılar çok ona.

O dedi: (Buhara’da var idi ki bir bahçem,
Onun mahsulü ile oluyordu geçinmem.

Bir fırtına oldu ki geçen gün Buhara'da,
AÄŸaç ve sebzelerim kurudu bu arada.

Aile efradım da, bir hayli kalabalık.
Bu halde geçinmemiz, çok müÅŸkil oldu artık.

Ey Resulün evladı, eyle bana inayet.
Ferahlığımız için, bu fakire dua et.)

O an Emir Sultan’ın babası Seyyid Ali.
Dinleyip çok üzüldü, içi yandı bir hayli.

Dedi ki: (Rızıklara kefildir cenâb-ı Hak.
Seni de, bu beladan halas eder muhakkak.)

Buna, Emir Sultan da üzülmüÅŸtü iyice.
O zatın bahçesine gizlice gitti gece.

AÄŸlayarak, Rabbine eyledi ÅŸöyle niyaz:
(Ya Rabbi, bu kulunu bu dertten eyle halas.

Bu zatın bahçesinde ne kadar varsa nebat,
Ver onlara yeniden bir canlılık ve hayat.)

Onun bu halisane duası kabul oldu.
AÄŸaçları canlanıp, dalları meyve doldu.

Ertesi gün o kiÅŸi, gelince bahçesine,
Gördü ki, hayat gelmiÅŸ aÄŸaçların hepsine.

Herbiri meyve ile dolmuÅŸ hem de begayet.
Bu vaziyeti görüp, ÅŸaşırdı, etti hayret.

Sevinip, aÄŸaçlara bakarak biraz daha,
Ellerini kaldırıp, niyaz etti Allah’a.

Dedi: (Ey rızıklara kefil olan Allah’ım!
Bu bostanın halini, ben aciz anlamadım.

Dünkü gün, ölü iken aÄŸaç ve nebatlar hep,
Bugün hepsi canlanmış, hikmeti nedir acep?

Yoksa Hızır mı geldi bu gece bu bahçeye?
Bildir bu hakikati bu garip biçareye.)

O, böyle dua edip, düÅŸünürdü ki, o an,
Bahçenin bir ucunda göründü Emir Sultan.

Onu görüp anladı, bu iÅŸin hikmetini.
Bildi Emir Sultan’ın büyük kerametini.

Onun bereketiyle olduÄŸunu bu iÅŸin,
Anlayıp, koÅŸtu ona, elini öpmek için.

Velakin birkaç adım gidince o tarafa,
Gözlerinin önünde, o kayboldu bu defa.

Bu kerameti dahi görür görmez o kiÅŸi,
Daha yakin olarak idrak etti bu iÅŸi.

Bildi ki, Emir Sultan bir evliya mutlaka.
Bahçenin bu halini, anlattı gidip halka.