Hakim-i Tirmizi ki, büyük hadis imamı.
Hem dahi tasavvufta yüksek idi makamı.

Tevazu sahibiydi, üzmezdi kimseyi hiç.
Yok idi dünyalığı, bir kulübesi hariç.

Hatta bir kapı dahi yoktu kulübesinde.
Bir perde asılıydı yalnız kapı yerinde.

O, bir sene hac için terk edince bu yeri,
Bir kaç yavrusu ile, köpek girdi içeri.

Haccı ifa edip de döndüÄŸünde geriye,
Gördü ki, köpek girmiÅŸ evinden içeriye.

Ä°liÅŸmedi hayvana, ona merhametinden.
Oynatmak istemedi onu rahat yerinden.

Lakin kendisinin de, yoktu baÅŸka bir evi.
Kovmak da, hiç içine sinmedi bu köpeÄŸi.

Belki kendi kendine çıkıp gider diyerek,
Biraz beklediyse de, çıkmadı lakin köpek.

Gitti, dolaÅŸtı biraz, dönüp geldi yerine.
Fakat oturuyordu içerde köpek yine.

Dolaştı biraz daha etrafında o yerin.
Lakin yoktu niyeti çıkmaya o köpeÄŸin.

Bir hayli gitti geldi, gitti geldi mübarek.
Bekledi, isteÄŸiyle içerden çıksın köpek.

O gece, seksen defa gitti geldi o yere.
Yine de iliÅŸmedi o zavallı köpeÄŸe.

O devirde vardı ki abid ve zahid bir zat,
Hakim-i Tirmizi’ye inanmazdı o fakat.

Onun büyüklüÄŸüne ederdi hep itiraz.
O gece, Resulullah eyledi onu ikaz.

Åžöyle ki, rüyasına girerek o zahidin,
Buyurdu: (Kıymetini iyi bil Tirmizi'nin.

Ebedi saadete kavuÅŸmak istiyorsan,
KoÅŸ onun hizmetine, geçirme daha zaman.)

Ertesi gün o zahid, gelerek huzuruna,
Af dileyip, aynı gün talebe oldu ona.

Kusuru, hep kendinde bilirdi bu veli zat.
Aramazdı kimsede asla kusur, kabahat.

Bir kimseye üzülüp darılsaydı da hatta,
Bilakis daha iyi davranırdı o zata.

Ä°hsanda bulunurdu zaten çok kimselere,
Daha fazla yapardı kendini üzenlere.

Muhterem hanımına, sordular gelip bir gün:
(Kızdığı oluyor mu Hakim-i Tirmizi'nin?)

O, (Oluyor) deyince, sordular ki: (Ey hatun!
Peki, nasıl anlarsın kızdığını sen onun?)

Dedi ki: (Gayet kolay, o bize kızsa eğer,
Eskisinden daha çok iyilik, ihsan eder.

Kabahatimiz için, darılıp kızmaz asla.
Bilakis ihsanını kat be kat yapar fazla.

Kendisinde bilir hep kusur ve kabahati.
Artardı bu hallerde ibadat-ü taati.)