Bir gün, içki içmeye mübtela bazı gençler,
Kıra gidip, içmeyi çok arzu eylediler.

Ä°çki ÅŸiÅŸelerini koyup çantalarına,
Sonra, grup halinde çıktılar kır yoluna.

Lakin Hasan Sezai dergahının önünden,
Geçerken, o, bunları gördü ve sordu hemen:

(Nereye gidersiniz bu vakitte evlatlar?
Çantalarınızdaki ÅŸiÅŸelerde neler var?)

Onlar ise gülüÅŸüp, muziplik olsun diye,
Åžöyle cevap verdiler Sezai Efendi’ye:

(Baba, kıra gezmeye gidiyoruz şimdi biz.
Ve yalnız şerbet ile dolu şişelerimiz.)

O, tebessüm ederek buyurdu ki: (Ey gençler!
Madem öyle dersiniz, öyle olsun bu sefer.)

Daha sonra ayrılıp, oldular kıra vasıl.
Ä°çki ÅŸiÅŸelerini çıkardılar velhasıl.

Sofraları kurup da, içmeye baÅŸlayınca,
Şaşırdı hepsi birden, birer yudum alınca.

Zira o ÅŸiÅŸelerde bulunan o içkiler,
Gördüler ki, hepsi de tatlı bir ÅŸerbettiler.

Ä°çlerinden birisi dedi ki en nihayet:
(Niçin ÅŸaşırıyoruz, hadise basit gayet.

Yolda rastlamıştık ya o büyük evliyaya,
Biz, aldattığımızı zannettik onu güya.

O bize sormuştu ya: (Ne vardır şişenizde?)
(Yalnız tatlı şerbet var) demiştik ona biz de.

O da buyurmuÅŸtu ki: (Öyle olsun ey gençler.)
Onun için, ÅŸerbete tebdil oldu içkiler.

Çünkü babam derdi ki: Bu evliyalar var ya,
AÄŸzından ne çıkarsa, yaratır Hak teâlâ.

Çünkü Allah indinde yüksekmiÅŸ deÄŸerleri.
Ve hiç mahcup etmezmiÅŸ Allah bu velileri.)

O gün tövbe ederek, söz verdiler Allah’a.
Hiç içki içmediler ondan sonra bir daha.

Bu mübarek velinin, hayatındaki gibi,
Vefatından sonra da görüldü kerameti.

Yüz sene geçmiÅŸti ki vefatından mesela,
Yağmur yağıp, kabrini su basmıştı pek fazla.

Dergahın bulunduğu caminin hatibini,
Rüyada ikaz edip, istedi tamirini.

Hatip, aynı rüyayı görünce birkaç gece,
Ä°ÅŸin ciddiyetini idrak etti böylece.

Resmi makamlara da vererek bir malumat,
Toplandı ulemadan, hal ehli birkaç zevat.

Hepsinin huzurunda tazim ve hürmet ile,
Mübarek kabirleri açıldı Besmeleyle.

Ve nihayet göründü o mübarek bedeni.
O gün defn olmuÅŸ gibi, duruyordu yepyeni.