Ömer bin Abdülaziz, bir gün Hasan Basri’ye,
Mektup yazdı, Bana bir nasihat eyle diye.

Buyurdu ki: (Ya Ömer, bu dünya bir hayaldir.
Ona gönül kaptırmak, kul için fena haldir.

Ä°nsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar.
Bugün bilmeseler de, yarın iyi anlarlar.

Kimi sevindirirse bu dünya bir iÅŸinde,
Üzücü bir ÅŸey vardır mutlak neticesinde.

Bu dünyada sevinen, aldanmıştır muhakkak.
Bugün iyi görünen, fenadır yarın mutlak.

Bu dünyada, nimetle bela bir aradadır.
Bugün biraz sevinsen, yarın bir hüzün vardır.

Karşına ne gelecek, bilinmez aÅŸikâre.
Ki, insan ona göre alsın tedbir ve çare.

Arzuları yalancı, emelleriyse boştur.
Ä°yilikleri keder, güzelliÄŸi nahoÅŸtur.

Rahatlık ve musibet zamanında da insan,
Bir çok tehlikelerle karşılaşır çok zaman.

Ä°ndallah zerre kadar kıymeti yok dünyanın.
Bugün bilinmese de, bilinir elbet yarın.

Ä°sa aleyhisselam ÅŸöyle buyurmuÅŸlardır:
(BineÄŸim ayaklarım, katığımsa açlıktır.

Abam yün, ışığım ay, suyum nehir ve ırmak.
Dünyada benden zengin bir kimse yok muhakkak.)

Yine bir başkasına buyurdu ki bir zaman:
(Yalnız halis amelle kurtulur yarın insan.

Cennet de, bir insanın, ederek halis niyet,
Yaptığı amellerin mükafatıdır elbet.

Dışın, içe uyması lazımdır ki muhakkak,
EÄŸer böyle olmazsa, olur o dinde nifak.)

Bir gün de buyurdu ki: (Merak edersen eÄŸer,
Ki, dünya, senden sonra nasıl bir hale girer?

Ä°lk ölenlerden sonra, nasıl olduÄŸuna bak.
Zira senden sonra da, öyle olur muhakkak.

Tövbenin, ÅŸartlarına uygun olması için,
Halis pişman olması lazım gelir kişinin.

Ve sadece dil ile kabul olmaz istiÄŸfar.
Bırakmış olmalıdır günahı da a’zalar.

Bir tövbe, ÅŸartlarına uygun olmazsa eÄŸer,
O da, baÅŸka tövbeye muhtaç olur bu sefer.

KiÅŸi, küçük yaşında baÅŸlarsa din ilmine,
Yazı yazmak gibidir, bu, mermer üzerine.

Ä°lmi, ihtiyarlıkta öÄŸreneninse hali,
Olur su üzerine yazı yazmak misali.

Hak teâlâyı bilen, tanıyan, Onu sever.
Dünyayı seven ise, soÄŸur ve nefret eder.

Mümin, boÅŸ iÅŸler ile iÅŸtigal etmez asla.
Baktığı ibret olur, her işi de ihlasla.

Âlimler olmasaydı, dünyada olmazdı tad.
Onların varlığıyla gönüller olur abad.)