Dedi ki: (Ey Efendim, aslı nedir bu işin?
Ben asla Allah demem, dünyalık bir ÅŸey için.)

Buyurdu ki: (Bu sözün, ne hoÅŸ ve mübarektir.
Benim dahi muradım, bunu temin etmektir.

Benim bu teklifime, (Evet) dersen sen hemen,
Dünya muhabbetinden kurtulursun tamamen.

Bu, öyle bir nimet ki, benzeri yoktur daha.
Dünyadan uzaklaşıp, yaklaşırsın Allah'a.

Sen bu güzel sözünle isbat ettin kendini.
Mübarek olsun sana, uzat ÅŸimdi elini.)

Bir himmet nazarıyla, bakıp ona gönülden,
Çok yüksek bir makama yükseltti onu hemen.

DeÄŸiÅŸti Terzi Baba o anda birden bire.
KavuÅŸtu çok kıymetli, manevi nimetlere.

Abdullah-i Mekki’nin bu himmetli nazarı,
Bir anda yükseklere çekti o bahtiyarı.

Bir kaç gün daha kalıp yanında, en nihayet,
Verdi Terzi Baba’ya o gün mutlak icazet.

O günden itibaren, girdi baÅŸka bir hale.
Zira o, tasavvufta ermiÅŸti tam kemale.

Manevi ilimlerin deryasına dalmıştı.
Artık o, büyük âlim, yüksek veli olmuÅŸtu.

Her konuştuğu hikmet, ibretti her bakışı.
Değişmişti bir anda onun hayat akışı.

İnsanlar da bu hali, başladı fark etmeye.
Gelmeye başladılar ondan istifadeye.

Sohbetini dinleyen, kendinden geçiyordu.
Bu dünyadan soÄŸuyup, Hakk’a yaklaşıyordu.

Gelen, hayran olurdu onun yüksek haline.
Zira nur saçıyordu, o herkesin kalbine.

Ziyaretçi sayısı, gün be gün artıyordu.
Bazıları bu işe, mana veremiyordu.

Hakkında dedikodu başladı en nihayet.
Zira kötü insanlar, o gün de vardı elbet.

Derlerdi: (BildiÄŸimiz, ÅŸu cahil Terzi Baba,
Halk, niçin akın akın ona gider acaba?)

Önce, yalnız cahiller söylerdi böyle, ancak,
Sonra okumuÅŸlar da etti buna iÅŸtirak.

Bazı ilim ehli de katılınca onlara,
Erzincan'ın müftüsü, ÅŸöyle dedi onlara:

(Ä°mtihana çekelim, çağırıp kendisini.
İyice anlayalım, bir şey bilmediğini.

Deriz ki: Terzi Baba, habersizdir ilimden.
Gitmesin kimse ona, bu günden itibaren)

Bir haber gönderdi ki, sonra Terzi Baba’ya,
(Filan gün ve saatte lütfen gelin buraya.)

O imtihan günü de gelmiÅŸ idi nihayet.
Terzi Baba, davete, etti o gün icabet.