Evliyanın büyüÄŸü olan Ä°brahim Edhem,
Terk etti Allah için taht ile tacını hem.

Gece, sabaha kadar ibadet ediyordu.
O, taati uykudan daha çok seviyordu.

(Niçin uyumuyorsun?) diye sordu bir kiÅŸi.
Dedi: (Beni uyutmaz Cehennemin ateÅŸi.)

Bir defa, hac yoluna çıktı azık almadan.
Tevekkül eyleyerek, o yola oldu revan.

Üç gün, bir ÅŸey yemeden, devam etti yoluna.
Nihayet ÅŸeytan gelip, vesvese verdi ona:

(Terk ettin tahtı tacı, sultanlığı atarak.
Åžimdi hacca gidersin, aç ve susuz olarak.

Åžayet bırakmasaydın sen o büyük nimeti,
Bugün, çekmeyecektin bu kadar çok mihneti.)

Dedi: (Bunu söyleyen, bir ÅŸeytandır muhakkak.
Beni, onun ÅŸerrinden kurtarır cenâb-ı Hak.)

Gaibden denildi ki: (Onu iyi tanıdın.
Cebindekini at ki, rezil olsun düÅŸmanın.)

Fırlattı cebindeki dört gümüÅŸ parayı da.
Ä°blis kaçtı yanından, sözü kaldı yarıda.

Bir gün de, bir sarhoÅŸun yanından geçiyordu.
Ağzı kirli olarak yerlerde yatıyordu.

DüÅŸündü: Az da olsa, (Allah) diyen bir ağız,
Kirlenmişse, biz onu bu halde bırakmayız.

Ve hemen su getirip, yıkadı gayet iyi.
O sarhoÅŸ ayılınca, öÄŸrendi hadiseyi.

Halinden utanarak, etti sıkı bir tövbe.
Ve Ä°brahim Edhem’e oldu halis talebe.

Bir gün, bir taÅŸ gördü ve celbetti merakını.
Üstünde yazardı ki: (Çevir, oku altını.)

Acaba ne yazıyor diye merak ederek,
Okudu o yazıyı, o taşı çevirerek:

(Madem öÄŸrendiÄŸinle, hiç amel etmiyorsun,
Niye bilmediÄŸini öÄŸrenmek istiyorsun?)

Allahü teâlâdan, ederdi hayâ, edep.
Kalbi, Hak teâlâyı anmakla meÅŸguldü hep.

Ehemmiyet vermezdi, asla dünya malına.
Hiç itibar etmezdi mala maÄŸrur olana.

Bir gün, zengin birisi, getirip bin altunu,
Verip, rica etti ki: (Kabul et lütfen bunu.)

Kabul buyurmayarak, dedi ki o adama:
(Ben, asla fakirlerden, hiç bir ÅŸey almam ama.)

Hayrete düÅŸtü zengin, onun bu sözlerinden.
Dedi: (Fakat efendim, fakir deÄŸilim ki ben.)

Buyurdu: (Biliyorum servetinin hepsini.
Ä°ster misin, onlardan daha ziyadesini?)

O, (Ä°sterim) deyince, buyurdu ki: (Ä°ÅŸte bak.
Senden daha fakiri, hiç bulunmaz muhakkak.

Senin halin, fakirlik deÄŸildir de, ya nedir?
Fakir, aza doymayıp, çoÄŸunu isteyendir.)