Mustafa Bekri diye, bir seyyid var idi ki,
Mescid-i Nebevi'nin temizleyicisiydi.
Bu zat anlatıyor ki: Her gece, hemen hemen,
Resul-i kibriyayı rüyada görürdüm ben.
Tebessüm buyururdu her gece gördüÄŸümde.
Hizmetten memnun diye, seviniyordum ben de.
Fakat gördüm bir gece, aÄŸlardı Resulullah.
Onu öyle görünce, üzülüp dedim: (Eyvah!
Yoksa bir hizmetimde, kusur mu oldu vaki?
Acep hangi hizmette, ne gibi hatam var ki?)
O zaman Resulullah dönüp benden tarafa,
Buyurdu ki: (Kusurun olmadı ey Mustafa!
Ä°smi, benim ismimden, mübarek, âlim bir zat,
Vefat etti, işte ben ağlarım ona bizzat.)
Sonradan öÄŸrendik ki oradan gelenlerden,
Ä°mam-ı Gazali’ymiÅŸ o zaman vefat eden.
Binyüzonbir senesi, Cemazil evvel’inde,
Ondördüne rastlayan Pazartesi gününde,
Gece, sabaha kadar zikir, fikir, ibadet,
Yaparak, Kur'anı da eyledi çok tilavet.
Sabah vakti olunca, tazeledi abdesti.
Sonra yakınlarından kefenini istedi.
Öpüp koydu başına, sonra sürdü yüzüne.
Dedi ki: (Ya ilahi, emrin baÅŸ göz üstüne.)
Sonra da, odasına girdi yalnız olarak.
Bir daha çıkmayınca, ehli çok etti merak.
Kapısını açıp da, girdiler ki odaya,
KavuÅŸmuÅŸ büyük Ä°mam, Allahü teâlâya.
Baş ucunda, yazılı bir kağıt vardı ancak.
Ona, şu beyitleri yazmıştı son olarak:
(Ey beni ölmüÅŸ görüp, aÄŸlayan ehl-i beytim!
Åžunu iyi bilin ki, gerçekten ben ölmedim.
Öldü zannedersiniz siz beni ÅŸimdi, fakat,
Benim için, ÅŸu anda baÅŸladı asıl hayat.
Bir fatiha okuyun ruhuma bu arada.
Ben gittim, biliniz ki, siz varsınız sırada.)
Ä°mam-ı Gazali’yi, vasiyeti üzere,
Åžeyh Ebu Bekr-i Nessac koymuÅŸ idi kabire.
Mezardan çıktığında, gördü ki o ahali,
Yüzü, kül gibi olmuÅŸ deÄŸiÅŸmiÅŸ, onun hali.
(N’oldu?) diye sorunca kendisine insanlar,
Dedi ki: (Çok mübarek bir ÅŸey gördüm aÅŸikâr.
Ben, İmamın naşını koyduğumda mezara,
Çok nurlu bir saÄŸ eli görüverdim o ara.
Gaibden denildi ki: Bu mübarek Ä°mamın,
Elini, eline koy Seyyid-ül Enbiya'nın.
Bunu gördüm gözümle, iÅŸittim kulağımla.
Sonsuz rahmet eylesin Ä°mama Hak teâlâ.)
|
