Nefsi, her an kontrol altında tutmalıdır.
Ondan bir lahza bile, gafil olmamalıdır.

Eğer bırakılırsa nefis kendi haline,
Acele dönmek ister, kendi ÅŸehvetlerine.

Tenhada da günahtan kaçmalı ki muhakkak,
Her ÅŸeyi görüyor ve biliyor cenâb-ı Hak.

Ä°nsanların, sadece dışını görürüz biz.
Lakin içlerini de görür elbet Rabbimiz.

Buna, kati olarak inanırsa bir kişi,
Edepli, düzgün olur her niyeti ve iÅŸi.

Zaten inanmayanın, imanı yok demektir.
Ä°nanarak isyan da, ne büyük bir cürettir.

Zira cenâb-ı Allah buyurur ki: (Ey insan!
Bilmiyor musun, seni, görüyorum her zaman.)

Biri, Resulullaha dedi: (Çoktur günahım.
Åžimdi tövbe edersem, affeder mi Allah’ım?)

(Affeder) buyurunca, dedi: (Ya Resulallah!
Ben onları iÅŸlerken, görüyor muydu Allah?)

(Görüyordu) deyince, bir (Eyvaah!) dedi o an.
Ve yıkılıp can verdi, budur hayâ ve iman.

Hadiste buyurdu ki yine Peygamberimiz:
(Allah’ı görür gibi ibadet eyleyiniz.

Siz görmüyorsanız da, görmektedir O sizi.
Sizden iyi biliyor, O sizin içinizi.)

Allah’ın gördüÄŸüne inanan bir Müslüman,
Asla yapabilir mi Ona günah ve isyan?

Büyüklerden birisi, talebesi içinden,
Birini, daha fazla severdi cümlesinden.

DiÄŸer talebeleri, buna üzülürlerdi.
(Niçin onu daha çok seviyor ki?) derlerdi.

Üstadları, onların böyle düÅŸündüÄŸünü,
Anlayıp, herbirine bir kuÅŸ verdi bir günü.

Dedi ki: (Bu kuşları, alın şimdi hepiniz.
Kimsenin görmediÄŸi yerde kesip geliniz.)

Gidip, tenha bir yerde kesip geldi herbiri.
Lakin o, hiç kesmeden getirdi kuÅŸu geri.

Hemen sual etti ki hoca o talebeye:
(Sen ne için kesmeden alıp geldin geriye?)

Dedi ki: (Bulamadım öyle tenha bir yeri.
Zira cenâb-ı Allah, görüyor her yerleri.)

DiÄŸer talebeleri duyunca bunu ondan,
Onun üstünlüÄŸünü anladılar o zaman.

Cüneyd-i BaÄŸdadi'ye, bir genç gelip bir ara,
Dedi: (Çok bakıyorum kadınlara, kızlara.

Hiç koruyamıyorum gözümü namahremden.
Ne ile kurtulurum acaba ben bu halden?)

Buyurdu: (Sen onları görmenden daha fazla,
DüÅŸün ki, seni her an görüyor Hak teâlâ.)