Ahiret yolcusudur esasında bu kullar.
Dünya, bir konaktır ki, burada az dururlar.

Asıl maksat ÅŸudur ki bu dünyada durmaktan:
Hep hazırlık yapılsın ahirete durmadan.

Bu dünyada, insana iki ÅŸey gereklidir.
Biri kalb, yani (gönül), ötekisi (beden)dir.

Kalbin asıl gıdası, Allah sevgisidir ki,
Gıdası verilmezse, ölür o, kalmaz diri.

Bir gönül, tutulmuÅŸsa Halık'ından gayriye,
O kalb hasta demektir, muhtaçtır tedaviye.

Bedeni de koruyup, beslemek lazım elbet.
Çünkü onunla olur Hakk’a kulluk ve hizmet.

Lakin lüzumu kadar uÄŸraÅŸmalı ki buna,
Zira maksat bu deÄŸil, kalb ve ruhtur bir kula.

Bu beden fanidir ki, akıbet ölecektir.
Lakin ölmez kalb ve ruh, insan da ruh demektir.

Hacca giden insanın olur ya bir bineği,
Ä°ÅŸte bunun gibidir ruha göre bedeni.

Ne miktar uğraşırsa bu binekle o yolda,
O kadar uÄŸraÅŸmalı kendi vücuduyla da.

Hep ona ayırırsa bütün vakitlerini,
Yolundan geri kalıp, helak eder kendini.

Zaruri ihtiyaçlar ne ise beden için,
Bu kadar uÄŸraÅŸması kâfi gelir kiÅŸinin.

Bunlar da (yemek) ile, (elbise) ve (mesken)dir.
Bunları temin etmek, elbette ki elzemdir.

Lakin bundan daha çok harcederse vaktini,
Ä°hmal eder bu sefer, ruhu ile kalbini.

Halbuki beden değil, kalb idi gaye asıl.
Cennet nimetlerine, onunla olur vasıl.

Dünya, devamlı gibi gösterir kendisini.
Lakin yok olacaktır, aldatır öyle seni.

Dünya, sana dost gibi görünürse de ÅŸu an,
Halbuki sonra sana kesilir büyük düÅŸman.

Dünyanın dışı süslü, taze, güzel sanılır.
Lakin zehirdir içi, yiyenleri aldatır.

Dünyaya, lüzumundan daha çok sarılanlar,
Sonunda piÅŸman olup, hakikati anlarlar.

Kalbi, dünya malına baÄŸlı ise kulun hem,
Ölürken, daha fazla çeker acı ve elem.

Onlar, deniz suyunu içenlere benzer ki,
Tuzlu suyu içtikçe, çoÄŸalır harareti.

Yandıkça daha içer, içtikçe daha yanar.
Ä°çe içe ölür de, suya kanmaz o zinhar.

Bir misafirhanedir bu dünya esasında.
Yolcunun, gözü olmaz bu yerin eÅŸyasında.

Çünkü o, muvakkaten ikamet etmektedir.
Birkaç gün kalıp sonra, ayrılıp gidecektir.

Bu hanın eÅŸyasına gönül baÄŸlarsa eÄŸer,
Onlardan ayrılınca, üzülür, feryat eder.

Lakin hiç göz dikmezse, hanın eÅŸyalarına,
Ayrılıp gittiÄŸinde, üzüntü olmaz ona.

Çünkü insan, dünyada ahiret yolcusudur.
Varacağı yer ise, dehşetli, korkuludur.

Burada o yer için yapmazsa bir hazırlık,
Azaplara düÅŸerek, kendine eder yazık.

Kul, haramdan kaçınıp, yaparsa farzı eÄŸer,
Azaplardan kurtulup Cennete duhul eder.