Emreder Hak teâlâ (Cehennem gelsin!) diye.
Ona bir korku gelir ve baÅŸlar titremeye.

O gelen meleklere, eder çok feryat, figan.
Ve der ki: (Ey melekler, Rabbimiz bana ÅŸu an,

Azab ettirmek için bir mahluk halk etti de,
Azap mı edecektir onunla bu vakitte?)

Derler ki: (Öyle deÄŸil, seninle cenâb-ı Hak,
Küffârın cezasını verecektir muhakkak.

Biz de, bu maksat ile sana geldik esasen.
Sen dahi bunun için yaratılmıştın zaten.)

Onu, yetmiÅŸbin iple çekerler kuvvetlice.
Ve her ipte, yetmişbin halka vardır bir nice.

Her halkada, yetmişbin vardır ki zebaniler,
Her biri, ayrı ayrı dağları devirirler.

O zaman, Cehennemin öyle bir bağırması,
Olur ki etrafına öyle ateÅŸ saçması,

O ÅŸiddet ve gayz ile gelir bir galeyana.
Yedi kat asumanı boğar siyah dumana.

MahÅŸere, bir senelik bir mesafe var iken,
Bir ara, meleklerin kurtulur ellerinden.

Gümbürtüsü, ÅŸiddeti öyle olur ki hatta,
Bir yıllık mesafeden duyulur Arasat’ta.

Ehl-i mahÅŸer, bu sesi iÅŸitip çok korkarlar.
Hemen birbirlerine, (Bu ne?) diye sorarlar.

Sonra öÄŸrenirler ki, (KurtulmuÅŸ da Cehennem,
Ehl-i mahÅŸer üstüne geliyormuÅŸ ÅŸimdi hem.)

Bunu duyan herkesin, çözülür dizi bağı.
Oldukları yerlere çöker hep mahÅŸer halkı.

Hatta Peygamberler de, korkuya kapılırlar.
ÇoÄŸu, ArÅŸ-ı a’laya korkuyla sarılırlar.

(Nefsî! nefsî!) diyerek o zaman her Peygamber,
(Bugün nefsimden baÅŸka hiçbir ÅŸey istemem) der.

Yalnız Peygamberimiz, eder ki ÅŸöyle niyaz:
(Ya Rabbi, ümmetime ver selamet ve halas.)

O zaman Cehennemden çıkar ki öyle bir ses,
Boğulma noktasına gelirler o an herkes.

Korkudan, bitkin hale gelerek ehl-i mahÅŸer,
Yüzleri üzerine kapaklanıp düÅŸerler.

Ve hatta ÅŸiddetinin çokluÄŸundan Cehennem,
İkiye ayrılacak bir hale gelir hemen.

Hak’tan baÅŸka kimseden bir ümit kalmadığı,
Korkudan, hiç kimsenin kımıldıyamadığı,

Bir zamanda, ortaya çıkar Hakkın Habibi.
Cehennemi durdurup, kendine kılar tâbi.

Buyurur: (Dön geriye, hor ve hakir olarak!
Ki, gelsin sana sonra kimler ise müstehak.)

SakinleÅŸir Cehennem bu ikaz üzerine.
Ve der ki: (Ya Muhammed, muntazırım emrine.)

O zaman Resulullah, Cehennemi tutarak,
ArÅŸ’ın soluna koyup, mahÅŸerden eder ırak.

Onun bu ÅŸefkatini görünce ehl-i mahÅŸer,
Bunu, birbirlerine söyleyip müjdelerler.

Zira buyuruyor ki Kur'anda cenâb-ı Hak:
(Gönderdik âlemlere, seni rahmet olarak.)