Åžemseddin-i Tebrizi, göçünce o âleme,
Mevlana çok üzülüp gark oldu bir eleme.

Ayrılığın verdiği hasret ile bu sefer,
Söyledi nazım ile çok güzel kasideler.

Ä°lim talebeleri, koÅŸarak dört bir yandan,
Ä°stifade ettiler hazret-i Mevlana’dan.

Yanında, her an için dört beÅŸ yüzden ziyade,
Dinleyici bulunup, ederdi istifade.

Binlerce talebesi, her gün ders alıyordu.
Ve hem de sayıları, gün be gün artıyordu.

ÇoÄŸu, bu büyük zatın yetiÅŸip huzurunda,
Birer âlim ve veli oldular en sonunda.

O zamanlar Konya’da, Selahaddin adında,
Bir kuyumcu var idi Mevlana zamanında.

Mevlana hazretleri, sarraflar çarşısından,
Geçerken, bir dükkanın önünde durdu bir an.

Ä°çerden tatlı tatlı çekiç sesi gelirdi.
Her çekiç, sanki ona (Allah! Allah!) der idi.

Mevlana, dışarıdan bu zatın dükkanına,
Åžöyle bir nazar edip, devam etti yoluna.

Lakin o, içeriye edince tek bir nazar,
Bir anda altın oldu dükkandaki eÅŸyalar.

Kuyumcu bunu görüp, hayrette kaldı o an.
Hazret-i Mevlana’ya oldu meftun ve hayran.

O andan itibaren terk eyledi iÅŸini.
Çıkarak, takip etti Mevlana’nın peÅŸini.

Dersine devam edip, o Ä°slam büyüÄŸünün,
Yükseldi tasavvufta derecesi gün be gün.

O zamanın sultanı, Sultan Rükneddin ise,
Bu zatın kıymetini bilmezdi her nedense.

Dediler ki: (Ey Sultan, bu Allah adamları,
Bilirler hiç kimsenin bilmediÄŸi sırları.)

Sultan, bunu iyice anlamak gayesiyle,
Çağırdı âlimleri saraya birisiyle.

Bir kutuya sokarak bir yılan yavrusunu,
(Ä°çinde ne var?) diye, onlara sordu bunu.

Âlimler arasında var idi bu zat dahi.
Sualin cevabını o verdi bizatihi.

Dedi: (Hak teâlânın sevdiÄŸi veli kullar,
Keramet göstermeye Allah’tan utanırlar.

DeÄŸil gözle görülen ÅŸu kutuda olanı,
Yedi kat yer ve gökte, bilirler dört bir yanı.

Åžu gördüÄŸün dünyayı, karış karış, veliler,
Bir avuç içi gibi, her an görebilirler.

Bir yılan yavrusunu, o kutunun içine,
Hapsetmekten, acaba ne geçiyor eline?)

Duydu Sultan Rükneddin bunları o veliden.
Ä°nkârdan vazgeçerek, oldu talebesinden.