Hazret-i Mevlana’nın vardı bir talebesi,
Pek çoktu hocasına baÄŸlılığı, sevgisi.

Ä°smi Celaleddin’di, at alıp, at satardı.
Hazret-i Mevlana'ya hizmete can atardı.

Bu zat anlatıyor ki: Üstadımız Mevlana,
(Bir at hazırla!) diye, emretti bir gün bana.

(Peki) deyip, atların inceleyip hepsini,
seçtim aralarından, en çok kuvvetlisini.

Lakin eÄŸerlemekte çok zorluk çekiyordum.
Huysuzluk yapıyordu, ben zabt edemiyordum.

Biraz sonra Mevlana teÅŸrif edince fakat,
Aniden sakinleÅŸti o azgın ve hırçın at.

Ona binip, süratle gitti kıble yönüne.
AkÅŸam, toza gark olmuÅŸ, geriye döndü yine.

Zayıflamış gibiydi o kuvvetli, iri at.
Ne için gittiÄŸini soramadık biz fakat.

Ertesi gün, erkenden çağırıp bu fakiri,
Buyurdu: (Yine bir at hazırla bugün dahi.)

Eyerleyip getirdim, bindi at üzerine.
Aynı cihete doÄŸru, süratle gitti yine.

AkÅŸam, tozlar içinde, çok yorgun etti avdet.
Yine bir ÅŸey sormaya edemedik cesaret.

Üçüncü gün de yine, çağırıp beni bizzat,
Buyurdu ki: (Bugün de hazırla bana bir at.)

Ä°yi cins bir at seçip, arz ettim o Hazrete.
Koşturttu atı yine, aynı istikamete.

AkÅŸam geri dönünce, sevinçliydi bir hayli.
Dedi: (Elhamdülillah, sevinin ey ahali!

Allah’ın yardımıyla maÄŸlub oldu kefere.
Çok ÅŸükür, Müslümanlar kavuÅŸtular zafere.)

Bizler, edebimizden yine bir şey sormadık.
Velakin bu hususta, bir hayli meraklandık.

Üç gün geçmiÅŸ idi ki hadise üzerinden,
Konya’ya, bir kafile gelerek Åžam ÅŸehrinden.

Moğollarla yapılan savaşı nakledince,
Bizim merakımız da zail oldu böylece.

Dediler ki: (Pek çoktu moÄŸolların askeri.
MaÄŸlub edeceklerdi neredeyse bizleri.

Çok ÅŸükür ki Mevlana, son üç günde geldi ve,
Bir atın üzerinde saldırdı kâfirlere.

Ön safta, (Allah Allah!) deyip cenk ediyordu.
DüÅŸman askerlerini kırıp geçiriyordu.

Mevlana’yı bu halde görünce Müslümanlar,
Moralleri düzelip, tekrar toparlandılar.

Bu güçle saldırdılar kâfirler üzerine.
Vaziyet, üçüncü gün dönüverdi tersine.

DüÅŸman komutanını öldürünce Mevlana,
Kaçmaya baÅŸladılar kâfirler dört bir yana.)