Ömer bir Abdülaziz, halife olduÄŸunda,
Hilafet konağına tam gideceği anda,

Saltanat atlarını getirdiler önüne.
O, atları görünce, sual etti: (Bunlar ne?)

Dediler: (Hilafete mahsus olan atlardır.)
Buyurdu ki: (Lüzum yok, kendimin atı vardır.)

Saltanat atlarını geriye çevirerek,
Eve gitti, kendine ait ata binerek.

Evinde, hizmetçisi karşılayınca onu,
Gördü çok düÅŸünceli ve üzgün olduÄŸunu.

Dedi ki: (Ey efendim, kederli halinizin,
Sebebi ne acaba, üzülmeniz ne için?)

Buyurdu ki: (DoÄŸudan, tâ ki batıya kadar,
Ümmet-i Muhammedi, artık benden sorarlar.

Bugünden itibaren, girdim bu ağır iÅŸe.
Var mıdır bundan büyük mesuliyet, endiÅŸe?)

Sonra, hem amca kızı, hem de hanımı olan,
Fatıma'yı, yanına çağırarak o zaman,

Dedi: (EÄŸer benimle istiyorsan yaÅŸamak,
Çıkar ziynetlerini ve beytülmala bırak.

Zira o mücevherler olursa sende eÄŸer,
O takdirde kalamam ben seninle beraber.)

Fatıma (Peki) deyip, bütün ziynetlerini,
Beytülmala bırakıp, almadı bir tekini.

Ellibin altın vardı halifenin yanında.
O da, o altınları hibe etti anında.

Dağıttı fakirlere daha varsa her nesi.
En son kaldı giyecek bir adet elbisesi.

Hizmetçilerine de deki ki: (Serbestsiniz.
Azad edebilirim isterseniz eÄŸer siz.

Kalmak isteyen varsa, bir ÅŸartla kalabilir.
O, benden hiçbir nesne talep etmemelidir.

Çünkü bana verilen vazife, ağır ve zor.
Sizle meşgul olmaktan, beni alıkoyuyor.)

Onlar bunu dinleyip, hepsi çok aÄŸladılar.
Şartları kabul edip, yine ayrılmadılar.

Ömer bin Abdülaziz, halife iken, önce,
OÄŸlu Abdülmelik’e mektup yazdı ÅŸöylece.

Dedi: (Kendimden sonra, nasihat edeceÄŸim,
Ä°lk insan sensin oÄŸlum, dinle, ne diyeceÄŸim.

Hak teâlâ bizlere, bulundu çok ihsanda.
Biz bunlara ÅŸükredip, olmayalım isyanda.

Kendine, gençliÄŸine, sıhhatine dikkat et.
Allahü teâlâya eyle halis ibadet.

Sen, kendi amelinle çekilirsin hesaba.
Öyle bir hayat sür ki, düÅŸmeyesin azaba.

İnsana şeref veren, sırf ilimdir ve edep.
Sanma ki, kıymet verir insana mal ve nesep.)