Ömer bin Abdülaziz, birkaç arkadaşıyle,
Kabristana uÄŸrayıp, aÄŸladı göz yaşıyle.

Dedi: (Ey kardeÅŸlerim, gördüÄŸünüz kabirler,
Ceddim Emevilere aittir hepsi birer.

Sanki hiç bu dünyaya gelip yaÅŸamamışlar.
Dünya lezzetlerini, sanki hiç tatmamışlar.

Åžimdi toprak altında, hepsi çürümektedir.
Dökülen etlerini, böcekler yemektedir.)

Daha sonra, hüzünle yürüdü az ileri.
Buyurdu ki: (Dün gece, düÅŸündüm ölüleri.

En sevdiÄŸin bir dostun, vefat etse ÅŸu anda,
Üç gün sonra, halini bir görsen mezarında,

GördüÄŸün manzaradan, mutlak nefret ederdin.
Tahammül edemeyip, hatta geri dönerdin.

Zira sen görürdün ki, mezarda, kurt ve böcek,
Kemirir bedenini, dayanmaz buna yürek.)

Ömer bin Abdülaziz, sözünü bitirmeden,
DehÅŸete kapılarak, bayılıp düÅŸtü birden.

Takva sahibi olup, çok ibadet yapardı.
Ahiret derdi ile, gün be gün zayıflardı.

Bir dostu, vakıf olup onun bu ahvaline,
Ziyaretine gelip, sordu ki: (Bu halin ne?)

Cevaben buyurdu ki; (Bu halimde ne var ki?
EÄŸer ömrüm biter de, ölümüm olsa vaki,

Birkaç gün geçtiÄŸinde, gelsen ziyaretime,
Daha hayret ederdin mezardaki halime.

Görürdün ki, gözlerim yanaklarıma akmış.
Dudaklarım dökülüp, diÅŸlerim açık kalmış.

Yüzüm gözüm bulaÅŸmış cerahat ve irine.
Karnım ÅŸiÅŸip yayılmış, göÄŸsümün üzerine.

Midem, bağırsaklarım, dökülmüÅŸ topraklara.
Yem olmuÅŸ ÅŸu bedenim böceklere, kurtlara.

Sen şimdi bu halimi hayretle karşıladın.
Mezardaki halimi görseydin ne yapardın?)

Birine mektup yazıp, buyurdu: (Biraderim,
Günahımdan ötürü, Rabbimden af dilerim.

Allahü teâlânın azabından korkunuz.
Kullara zulmetmekten dahi uzak durunuz.

Kim Cenneti isterse, kaçınsın Cehennemden.
Düzeltsin kendisini, henüz ecel gelmeden.

Hesaba çekilmeden, görün hesabınızı.
Ölmeden tövbe edip, isteyin affınızı.

Zira kıyamet günü, mazeret kabul olmaz.
Tövbe için, bugünden müsait gün bulunmaz.

KiÅŸi, amelleriyle gelir mahÅŸer yerine.
İnsanların halleri, benzemez birbirine.

Ne mutlu ÅŸunlara ki, çok azdır günahları.
Ne yazık ÅŸunlara ki, ArÅŸ’a çıkar ahları.)