Rabia-i Adviyye, her gece, çoÄŸu zaman,
Ä°badet ediyordu Rabbine uyumadan.
Yine böyle bir gece, namaz kıldı evinde.
Sonra, uyuyakaldı hasırın üzerinde.
O sırada içeri, bir hırsız girdi, ancak,
Arayıp, hiç bir nesne bulamadı çalacak.
Ve lakin Rabia'nın, vardı ki bir örtüsü,
Tam çıkacağı zaman, takıldı ona gözü.
Bari boÅŸ çıkmayayım diyerek aldı onu.
Ve lakin bulamadı evin çıkış yolunu.
Geri dönüp bıraktı, o örtüyü yerine.
Bu sefer kolaylıkla, kapıyı buldu yine.
BulmuÅŸken, geri dönüp, örtüyü yine aldı.
Ve lakin çıkamayıp, yine içerde kaldı.
Koydu onu yerine, kapıyı buldu yine.
Bu hal, tam yedi kere vaki oldu kendine.
Son defa o örtüyü eline aldığında,
Gaibden, kendisine geldi ÅŸöyle bir nida:
(Ey kiÅŸi, hiç yorulma, çek örtüden elini.
Zira o, Allah'ına ısmarladı kendini.
Ona, az yaklaÅŸmaya gücü yokken ÅŸeytanın,
Senin gücün yeter mi, uÄŸraÅŸma daha sakın!
Alamazsın sen onu, kendini yorma fazla.
O uyuyor ise de, uyumaz Rabbi asla.)
Bunu duyup, korktu ve çıktı evin içinden.
Tövbe edip, vazgeçti bu hırsızlık iÅŸinden.
Rabia-i Adviyye, çok korkardı Allah'tan.
GözyaÅŸları, yüzünde, iz yaptı aÄŸlamaktan.
Bir gün de aÄŸlıyorken, sordular ona yine:
(Ne için aÄŸlıyorsun, çok yakınken Rabbine?)
Buyurdu: (Kardeşlerim, ayrılıktan korkarım.
Ebedi beraberlik olmazsa, ne yaparım.?
Rabbimin huzuruna çıkınca hesap için,
Acep kurtulur muyum? Ä°ç yüzü budur iÅŸin.
Sen bana yaramazsın! der ise Hak teâlâ,
Ne olur benim halim, buna aÄŸlar Rabia.)
Bir kimseyi gördü ki, hep dua ediyordu:
(Ya Rabbi, bu kulundan sen razı ol) diyordu.
Buyurdu ki: (Sen Ondan, hiç razı olmuyorsun.
Kaza ve kaderine rıza göstermiyorsun.
Üzerine, bir miktar dert, bela gelse ÅŸayet,
Sabretmeyip, herkese ediyorsun ÅŸikayet.
Sen razı olmaz iken Onun her bir işinden,
Onun razılığını nasıl istiyorsun sen?)
Dediler ki: (Haklısın, kulluk da zaten budur.
Kulun razı olması, ne ile belli olur?)
Buyurdu: (Nimetlerden nasıl zevk alıyorsa,
Beladan da zevk alır, gayet acı da olsa.
Ve hatta belalardan, daha çok alır lezzet.
Çünkü Hak teâlâdan gelmiÅŸtir ona o dert.)
|
