Bir gün, çok aÄŸlıyorken Rabia-i Adviyye,
Sordular, (Ağlamanın sebebi nedir?) diye.

Buyurdu ki: (Üç büyük derdim var ÅŸimdi benim.
Bunları düÅŸündükçe, aÄŸlayıp yaÅŸ dökerim.

Bunlardan kurtulmaya, var ise bir kolaylık,
Bir garanti verin de, ağlamayayım artık.)

Dediler: (Söyle bize, ne imiÅŸ o dertlerin?
Herhalde hallederiz, kolayı var her şeyin.)

Buyurdu: (Öyle zor ki kastettiÄŸim o dertler,
ZannettiÄŸiniz gibi, kolay halledilmezler.

Biri, son nefesimde, verirken ben canımı,
Kurtarabilir miyim acaba imanımı?

Ä°kincisi, mahÅŸerde, acep amel defterim,
Sağımdan mı verilir, soldan mı, yok haberim?

Üçüncüsü, herkesin hesabı görülünce,
Ve layık oldukları yere götürülünce,

Cennetlikler ile mi giderim ben acaba?
Yoksa atılır mıyım, kötülerle azaba?

Bu korkunç tehlikeler var iken önümde hep,
Ben ağlamayayım da, kimler ağlasın acep?)

Uzaktan bir misafir gelmiÅŸti hanesine.
Bir parça eti vardı, koydu tenceresine.

DüÅŸündü, piÅŸirip de, ona ikram etmeyi.
Ve lakin konuÅŸurken, unuttu piÅŸirmeyi.

Nihayet akşam olup, namazları kıldılar.
Hem kendi, hem misafir, o gün oruçluydular.

Dedi ki: (Et piÅŸmedi unutmam sebebiyle.
Bari iftar edelim, kuru ekmek, su ile.)

Getirmeye giderken, su ve kuru ekmeÄŸi,
Leziz et kokuları, bir anda sardı evi.

Baktı ki, tencerede duran et, o haliyle,
AteÅŸsiz piÅŸmiÅŸ idi, kudreti ilahiyle.

Misafir, o yemekten yiyince, ilk tadımda,
Dedi: (Böyle hoÅŸ yemek, yemedim hayatımda.

Hem de sen demiÅŸtin ki: Unuttum, piÅŸmedi et.
Halbuki bu et piÅŸmiÅŸ, acaba nedir hikmet?)

Dedi: (Kul unutmazsa, eÄŸer ibadetini,
Onu da unutmazlar, piÅŸirirler etini.)

Yine bir gün, misafir var iken hanesinde,
YemeÄŸe koymak için, soÄŸan yoktu evinde.

Dediler: (Ey Rabia, ÅŸu komÅŸudan istesek.
Zira soÄŸan olmazsa, iyi olmaz o yemek.)

Buyurdu: (Kırk senedir, söz verdim ki ben ÅŸuna:
Asla el açmayayım Rabbimden baÅŸkasına.)

Rabia'nın bu sözü, bitmemiÅŸti ki, o an,
Bir kuş, ayaklarıyla bıraktı iki soğan.

Bir gece de, dostları geldiler ona, ancak,
Kandil yoktu evinde, gece aydınlatacak.

Rabia hazretleri, üfledi bir avcuna.
Nur geldi birden bire parmakları ucuna.