O devirde vardı ki, çok hayâsız bir kiÅŸi,
Bu veliye hakaret etmek idi tek iÅŸi.

O tevazu ettikçe, devamlı o bi-edep,
Bu veliyi, herkese kötüler dururdu hep.

Bir gün de, aleyhinde mektup yazıp o yine,
Çok ağır hakaretler eyledi kendisine.

Sonra, bir talebeye verip o mektubunu,
Dedi ki: (Üstadına götür teslim et bunu.)

O dahi götürünce mektubu üstadına,
Buyurdu ki: (Evladım, sen aç da oku bana.)

Okuyunca gördü ki, baÅŸtanbaÅŸa, lebalep,
Ağza alınmayacak hakaretle dolu hep.

Lakin hiçbir üzüntü gelmedi kendisine.
(Kağıt getir) buyurdu hemen talebesine

Åžöyle cevap yazdı ki: (Ey kıymetli efendim!
BuyurduÄŸunuz gibi, kusurum çoktur benim.

Hakkımda yazdığınız o şeyler, hep doğrudur.
BenliÄŸime iÅŸlemiÅŸ gerçekten hata, kusur.

Åžöyle bakıyorum da, iÅŸimin çoÄŸu günah.
Dua buyurunuz da, düzeleyim inÅŸallah.)

O bunu okuyunca, derhal geldi insafa.
Yaptığına utanıp, pişman oldu bu defa.

Anladı tam olarak onun büyüklüÄŸünü.
Bu nedamet ateÅŸi, yaktı onun gönlünü.

Seyyid Ahmed, çok büyük veli idi aÅŸikâr.
Mevcuttu kendisinde, bütün üstün sıfatlar.

Herkese, pek ziyade ÅŸefkatli olduÄŸundan,
Hep ona gelirlerdi, hasta ve derdi olan.

O ise, hastalara yazıyordu bir dua.
Onlar onu kullanıp, bulurlardı tam şifa.

Lakin beyaz kağıda, hiç kalem ve mürekkep,
Kullanmadan, parmakla yazardı onları hep.

Yine bir gün, bir hasta geldi huzurlarına.
Dedi ki: (Ey efendim, bir dua yazın bana.)

O yine, düz ve beyaz bir kağıt üzerine,
Parmağıyla yazarak, hastaya verdi yine.

Allah’ın izni ile bulduysa da tam ÅŸifa,
Lakin onun kalbine, ÅŸüphe geldi bu defa.

DüÅŸündü ki: (Kağıtta, hiç yoktu yazı, âyet.
Buna raÄŸmen, bu nasıl tesir etti, çok hayret.)

Yine aynı kağıdı alaraktan eline,
Tecrübe etmek için, bu zata geldi yine.

Dedi ki: (Ey efendim, vücudum çok rahatsız.
Lütfedip, ÅŸu kağıda bana dua yazınız.)

Seyyid Ahmed Rıfai, o kağıdı görünce,
Buyurdu ki: (Biz buna, yazmışız daha önce.)

(Peki) deyip, hürmetle çıkıp gitti oradan.
Tecrübe ettiÄŸine utandı, oldu piÅŸman.