Sultanın emri ile, BaÄŸdat’a Ebül Vefa,
Gelince, bir camiye giriverdi ilk defa.

Namazı müteakip, kalkmayınca cemaat,
O kalkıp, insanlara etti vaaz-ü nasihat.

Öyle tesir etti ki cemaate sözleri,
Hepsinin de, bir anda açıldı kalb gözleri.

Sultan merak ederek, tebdil-i kıyafetle,
Gelip, nura gark olmuÅŸ gördü onu hayretle.

Lakin nefsine uyup, sürdürdü inadını.
Tahkikata başladı, hemen Bağdat halkını.

Sonunda, söylendi ki: (Neler olmuÅŸ bu halka?
Bunlara, onun nuru tesir etmiÅŸ mutlaka.)

Oradan, sarayına geldi çok ÅŸaşırarak.
En yakın adamını, yanına çağırarak,

Dedi ki: (Ä°ki kaba, hamur koyup bir miktar,
Sonra, Ebül Vefa'nın, acele yanına var.

Ve de ki: Sultanımız, sana selam ediyor.
Erkek ve kadınlardan, bir meclis kursun diyor.)

Muhammed Kadiri’ydi ismi bu gelen zatın.
Çıkıp geldi yanına, Seyyid Ebül Vefa’nın.

Ve lakin görür görmez onun azametini,
Korkudan, diyemedi sultanın dediğini.

Fakat o, buyurdu ki: (Yakın gel ey Müslüman!
Biliyorum, yaÄŸ ve bal gönderdi bize sultan.)

Sonra da, o kaplara dokununca eliyle,
Hamurlar, yaÄŸ ve bala döndü kerametiyle.

Buyurdu ki: (KardeÅŸim, sultan ne emrediyor?
Erkek ve kadınlardan, meclis mi kursun diyor?

Ona, cevap olarak, bir ÅŸey söylemiyorum.
Yalnız ona, seninle, bir kap gönderiyorum.

O sultan, görür görmez götürdüÄŸün bu kabı,
Çok iyi anlayacak, diyeceÄŸim cevabı.)

Bir miktar ateş koydu, kabın bir kenarına.
Biraz da pamuk alıp, koydu öbür yanına.

Ä°kisi ortasına, koyarak bir küme kar,
Buyurdu ki: (Al bunu, sultanın yanına var.)

Demek istemiÅŸti ki bununla yani ona:
(Erkeklerin ÅŸehveti, benzer ateÅŸ koruna.

Kadınlarınki ise, sanki pamuk gibidir.
Bir yerde durmaları, gayet tehlikelidir.

Eğer ki kar konursa, ikisi arasına,
Mani olur, ateşin, pamuğu yakmasına.

Bunun gibi, arada bir velinin himmeti,
Olursa, iÅŸleyemez insan bir masiyeti.)

Sultan, açıp içini görür görmez bu kabın,
Gayet güzel anladı, meramını o zatın.

Bu kerametlerini, gördüÄŸü halde bile,
Yine de, inadından vazgeçmedi az bile.