Manisa’nın gönül sultanlarından bir büyük zat var.
Hacı Sütçü Dede "rahmetullahi aleyh".

Bu mübarek zat, bela ve mihnetlere sabretmesiyle meÅŸhurdu.

Åžöyle ki;

Uzun bir yolculuÄŸa çıkmıştı bir gün.
O seferde iken, bir “Taun” -veba hastalığı- çıktı o yörede.

Öyle ki kasıp kavuruyordu insanları.
Nice taze fidanlar bu dertten düÅŸtüler topraÄŸa.

Hacı Sütçü Dede’nin de dört çocuÄŸu bu illete yakalanıp vefat ettiler peÅŸ peÅŸe.
Mübarek zat, sefer dönüÅŸü öÄŸrendi hadiseyi.

Üstelik yolda eÅŸkıyalar yolunu kesmiÅŸ, bütün malını almışlardı.
O, bütün bu olanlara çok güzel sabretti.

Peki üzülmedi mi?
Elbette üzüldü.

Hatta sessizce aÄŸladı çocukları için.
Ama asla ÅŸikayet etmedi.
Sabretti hepsine.

Kimi kime ÅŸikayet edeyim?

Ä°nsanlar bir gün Ona gelip;
- Efendim! Çocuklarınız öldü. Mallarınız gitti. Buna raÄŸmen hiç sesiniz çıkmıyor. Åžikayetçi olmuyorsunuz, dediler.

Mübarek zat sordu onlara:
- Bu sıkıntılar kimden geliyor dersiniz?
- Allahü teâlâdan elbette.

- Yani Rabbimizin dilemesi ve takdiriyle oluyor, öyle deÄŸil mi?
- Evet efendim.

- Öyleyse kimi kime ÅŸikayet edeyim? O gönderiyor hepsini. Biz kuluz, razıyız Onun takdirinden, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ayrıca dünya sıkıntıları bir nimettir bizler için.

Şaşırdılar:
- Nimet mi dediniz efendim?
- Evet, hem de büyük nimet. Åžöyle ki; sabredebilirsek günahlarımızın affına sebep olur. Bundan büyük nimet olur mu?

Åžöyle bitirdi:
- Zaten bu dünya, mihnet ve sıkıntı üzere kurulmuÅŸtur. Sıkıntının ise sabır ve katlanmaktan baÅŸka çaresi yoktur.