Manisa’nın Akhisar ilçesi, “Beyoba köyü”nde medfun bir Hak dostu var.
Hacı Bektaş Dede "rahmetullahi aleyh".

Bu zatın ilerde yüksek bir Veli olacağı, daha çocukluÄŸunda belliydi.

Åžöyle ki;
Abdestsiz biri kucağına almak istese, gitmezdi mesela.

Yine o doğduğunda Ramazandı.
Gündüzleri süt emmez, iftar olunca emerdi ancak.

Ä°lk söylediÄŸi söz, “La ilahe illallah” oldu.
BeÅŸ yaşında iken, babası hastalandı bir gün.

Doktorlar çare bulamadılar.
Mübarek çocuk yanından ayrılmıyordu babasının.

Yakınları;
- Evladım, bak baban çok hasta. Dua et de iyileÅŸsin, dediler.

Minik Hacı BektaÅŸ, ümitsizce baktı ve;
- Artık çok geç! dedi.

Oradakiler şaşırdılar:
- Neden oÄŸlum? Yoksa...

- Evet, Resulullah efendimiz aleyhisselam teşrif ettiler. Ayrıca melekler de, ellerinde Cennet elbiseleriyle geldiler.

Sonra derin bir nefes aldı.
- Şimdi dua etmenin faydası yoktur.

Tam o anda, babası “Allah!” deyip ruhunu teslim etti.

Kitap okusunlar!

Bir gün, bazı sevdiklerine;
- Bir zaman gelecek, dünyada hakiki evliya kalmayacak. MürÅŸit bulunmayacak. Yazık o milletin haline, buyurdu.

Sordular:
- Peki efendim, o zamanki insanlara ne tavsiye edersiniz?

Buyurdu ki:
- Mutlaka bir Ä°slam aliminin, bir evliya zatın kitabını okusunlar. O büyüklerin kitaplarının okunduÄŸu yere rahmet yaÄŸar, bereket iner. Ä°stifade edilir ruhlarından.