Manisa-AkÅŸehir’de, Åžeyh Sinan camii avlusunda bir Veli zat yatıyor.
Åžeyh Sinan Efendi "rahmetullahi aleyh".

Sevenlerinden biri hastalanıp yataÄŸa düÅŸtü bir gün.
Doktorlar çare bulamadı derdine.
Adamcağız çaresizdi.

Nihayet bu zatı hatırladı.

Ve Manisa’daki bir dostuna mektup yazıp rica etti:
“Åžeyh Sinan hazretlerinin türbesine git. Orada bana dua et. Ola ki Hak teâlâ o zatın hürmetine bana ÅŸifa verir”.

Mektubun üzerinden bir hafta kadar geçmiÅŸti ki, bir Cuma sabahı, ani bir iyileÅŸme hissetti vücudunda.

Bütün aÄŸrıları dinmiÅŸ, sıhhate kavuÅŸmuÅŸtu tamamen.
Sevinçle fırladı yataktan.
Hastalığından eser kalmamıştı.

Bir kaç gün sonra;
Manisa’daki arkadaşından mektup geldi.

Diyordu ki:
“Cuma sabahı türbeye gidip, hastalığın için dua ettim. Ümit ederim ÅŸimdi iyileÅŸmiÅŸsindir. Selam ederim”.

Adamcağız bu cümleleri okuyunca, tutamadı gözyaÅŸlarını.
Derhal üç ihlas bir fatiha okudu.
Ve gönderdi mübarek ruhuna.

Nasihat dinlemiyorlar

Bir gün biri bu zata;
- Efendim, çocuklarıma nasihat ediyorum, dinlemiyorlar. Acaba sebebi nedir? diye sordu.

Mübarek zat buyurdu ki:
- Bir nasihat dinlenmiyorsa, bunun iki sebebi vardır. Ya dinleyenlerin kalbleri günah iÅŸlemekten kararmıştır. Ya da nasihat eden, söylediÄŸini kendi yapmıyordur.

Adam düÅŸünceye daldı ve;
- Ben söylediklerimi yapmıyorum, dedi yavaÅŸça.

Buyurdu ki:
- Öyleyse sebep budur.