Carullah Veliyyüddin Efendi "rahmetullahi aleyh", büyük Velilerdendir.
1738 de İstanbul’da vefat etti.

Bir talebesi, bu zata sordu bir gün:
- Hocam, sizin yanınızda kalbim ferahlıyor. Ayrılınca tekrar bozuluyor. Hikmeti nedir acaba?

Cevaben;
- Eshab-ı kiram da böyleydi, buyurdu.

Ve şunu anlattı:

Ebu Dücane hazretleri, bir gün hazret-i Ebu Bekir’e “radıyallahü teâlâ anhüma” gidip halinden şikayet etti:
- Ya Eba Bekir, ben Peygamber efendimiz aleyhisselamın sohbetinde iken ferahlıyorum. Sohbetten çıkınca kalbim tekrar dünyaya meylediyor. Neden acaba?

Hazret-i Ebu Bekir;
- Bende de öyle oluyor, buyurdu.

Hazret-i Ebu Dücane;
- Haydi öyleyse, gidip Efendimiz aleyhisselama soralım bunu.
- Haydi gidelim.

Ve gidip sordular.

Efendimiz aleyhisselam buyurdular ki:
- Benim ağzımdan çıkan her kelime, nurdur. Benim yanımda iken hepinizi nur kaplıyor. Ama dışarı çıkınca Ebu Cehilleri, Ebu Lehebleri görüyorsunuz. Onların zulmeti kaplıyor sizi.

- Ya Resulallah, sizden sonra biz ne yaparız? dediler.

Efendimiz aleyhisselam buyurdu ki:
- Namaz kılın, Kur’an-ı kerim okuyun, Allah deyin. “Allah dostları”nın sohbetinde bulunun!


En faziletli kelime

Bu zat, bir gün bazı gençlere:
- En faziletli kelime nedir, biliyor musunuz? diye sordu.

Gençler sustular.

Buyurdu ki:
- Hak söze “Peki” demektir.

Ve şöyle izah etti bunu:
- Hazret-i Ebu Bekir “radıyallahü teâlâ anh”, Resulullah efendimiz aleyhisselamın davetine “Peki” dedi. İnsanların Peygamberlerden sonra birincisi oldu. Ebu Cehil “Hayır” dedi, bu ümmetin firavunu oldu.