AiÅŸe validemiz “radıyallahü teâlâ anha” anlatıyor:

Bir gün kandilimizin yağı kalmamıştı.
O akÅŸam Resulullah “sallallahü aleyhi ve sellem” eve gelince, kendilerine arzettim.

Cevap olarak;
- Ya Aişe! Bir ışık ister misin ki, ona yağ ve fitil icab etmesin? buyurdular.
- Ä°sterim ya Resulallah! dedim.

O zaman bana bakıp, tebessüm buyurdular.
O anda hanemiz birden aydınlandı.
Nur kapladı her yeri.

Dikkat ettim, o nur, Resulullahın mübarek diÅŸleri arasından saçılıyordu.
Öyle aydınlık olmuÅŸtu ki, o ışıkta bazımız ip eÄŸirdik, bazımız da iÄŸneyle dikiÅŸ diktik.

Niçin gülersin?

Yine bir gün, Resulullah efendimiz hazret-i AiÅŸe’nin evine geldiler.
AiÅŸe validemiz Resulullahın nur cemaline bakıp gülümseyince, Resulullah merak etti:

- Niçin gülersin ya AiÅŸe?
- Ya Resulallah, sen gelmeden az önce elimdeki iÄŸne yere düÅŸmüÅŸtü. Ne kadar aradımsa da bulamamıştım.

- Åžimdi buldun mu?
- Evet. Sen içeri girince oda öyle aydınlandı ki, iÄŸneyi rahatlıkla gördüm ve aldım. Onun için gülüyordum.

O böyle arzedince, Resulullah efendimiz aleyhisselam aÄŸlamaya baÅŸladılar.

Bu defa Aişe validemiz meraklandı:
- Niçin aÄŸlarsınız ya Resulallah?

Buyurdular ki:
- MahÅŸeri hatırladım. Ümmetimden bazı kimseler, o gün benim cemalimi hiç göremeyecekler. Onların haline üzülüp de aÄŸlıyorum.

Hem aÄŸladı, hem güldü

Peygamber efendimiz aleyhisselam, son hastalığında hazret-i Fatıma’yı “radıyallahü teâlâ anha” huzuruna çağırdılar.

Gelince, onu sinesine çekip, gizlice bir ÅŸeyler söylediler.
Hazret-i Fatıma ağlamaya başladı.

Sonra baÅŸka bir ÅŸey söylediler.
O zaman da güldü.

Bu hâl, AiÅŸe validemizin garibine gitmiÅŸti.
Sordu hemen:
- Aynı anda hem aÄŸlamak hem gülmek olur mu ya Fatıma?

Hazret-i Fatıma;
- Neden ağladım, biliyor musun? dedi.
- Hayır, bilmiyorum.

- Babam, vefat edeceÄŸini haber verdi. Ona üzülüp aÄŸladım.
- Peki niye güldün?

- Babam bir müjde verdi bana.
- Ne müjdesi?

“Ehl-i beytimden bana ilk gelen sen olacaksın” buyurdu.
Sevincimden güldüm.