Evliyanın büyüklerinden Ebül Fadl Ahmedi "rahmetullahi aleyh" hazretleri zamanında bir genç Ä°slamiyet’ten habersizdi.

Köyünde çiftiyle çubuÄŸuyla meÅŸguldü gün boyu.
Ancak bu halini beÄŸenmiyor, üzülüyordu içten içe.

Bir gece, yatmadan evvel;
“Ya Rabbi! Burada cahil kaldım. Dinimi öÄŸrenmek istiyorum. Bana yardım et!” diye dua edip yattı.

Rüyasında nur yüzlü bir zat belirdi yanıbaşında.
Mübarek zat, ona ÅŸefkatle bakıp sordu:
- Sen dinini mi öÄŸrenmek istiyorsun evladım?

Genç başını salladı:
- Evet efendim. Ama kimden, nasıl öÄŸreneceÄŸim?
- Ben sana öÄŸretirim.

- Sahi mi, ama siz kimsiniz, nerdesiniz?

O nurlu zat;
- Adım, Ebül Fadl Ahmedi, falan köydeyim. Bana gel, sohbet ederiz. Sana her ÅŸeyi öÄŸretirim, dedi.
Ve kayboldu gözden.

Genç uyandığında sevinç içindeydi.
Zor etti sabahı.

Gün ışıyınca tuttu o köyün yolunu.
Adresi bulup girdi içeri.
Karşıda nur yüzlü bir zat oturmaktaydı.

Hemen tanıdı Onu.
Evet, rüyada gördüÄŸü nurlu zattı bu.

Koşup sarıldı ellerine.
- Efendim, sizsiniz.
- Evet yavrum, benim. HoÅŸ geldin. Ben de seni bekliyordum. Burada Ä°slamiyet’i öÄŸrenir, sen de baÅŸkalarına öÄŸretirsin.

- Ä°nÅŸallah efendim, dedi.
Ve derse başladılar.

Genç, bu zatın sohbetiyle kısa zamanda yetiÅŸti.
Ve “büyük bir alim” olarak döndü köyüne.