Ebu Abdullah Sübeyhi hazretleri "rahmetullahi aleyh", Evliyanın büyüklerindendir.
Tus ÅŸehrinde vefat etti.

Bu zat, bir sene nafile hacca niyetlendi.
Ancak hanımı hamileydi.

Bir gün, burnuna “Et kokusu” geldi bu hanımın.
Ve bunu söyledi beyine.
- Efendi! Åžu kızarmış eti kim piÅŸiriyorsa, git benim için bir parça iste. Çok canım çekti, dedi.

Gitti mübarek zat, baktı ki et kokusu fakir bir evden yayılıyor.
Kapıyı çalıp utanarak söyledi hanımının isteÄŸini.

Ev sahibi kadıncağız büktü boynunu:
- Maalesef veremeyeceÄŸim.

Büyük Veli dönüp gidiyordu ki, kadın seslendi arkasından:
- KomÅŸu, bir dakika!
- Buyur bacım.

- Niçin veremiyorum biliyor musunuz?
- Hayır, neden?

- Bu et size helal deÄŸil de onun için, dedi.

Ve daha açıkladı:
- Biz çoluk çocuk üç gündür açız komÅŸu. Beyim öldü. Hiçbir gelirimiz de yok. Çocuklar açlıktan aÄŸlıyordu ki, ben dayanamayıp sokaÄŸa çıktım. Bir kenarda ölmüÅŸ bir hayvan gördüm. Etraftâ kimsecikler de yoktu. Ondan zaruret miktarı kesip gizlice eve getirdim.

Ve ağlamaya başladı.

Mübarek zatın da gözleri yaÅŸarmıştı.
Elini koynuna götürdü.
Ve bir kesede biriktirdiği hac parasının tamamını alıp uzattı bu kadıncağıza ve;
- Åžunu al bacı. Bu size bir müddet yeter, dedi.

Kadın çok sevinmiÅŸti.
Dualar etti kendisine.

Mübarek zat eli boÅŸ eve dönünce hanımı sordu:
- Ne oldu bey, hani et getirecektin?

Olanları anlatıp;
- Ä°ÅŸte böyle hanım. Hac paramızın tamamını o kadıncağıza verdim. Bir mümini sıkıntıdan kurtarmak, nafile hacdan daha sevaptır buyurdu.

Hanımı da memnun olup;
- Çok iyi yapmışsın, dedi.