Ebu Abdullah TuruÄŸbadi hazretleri "rahmetullahi aleyh", Evliyanın büyüklerindendir.
Tus ÅŸehrinde vefat etti.

Bu zat bir gün topladı çocuklarını.
- Evlatlarım, bu gece rüyada Resulullah efendimizi gördüm, buyurdu.

Sordular:
- Hayırdır inÅŸallah. Nasıl gördün baba?
- Bana sevgiyle bakıp; “Ey oÄŸul, dünyanın sıkıntısını çektiÄŸin yeter. Artık bana gel” buyurdular.

Çocuklar merak etmiÅŸlerdi.
- Sen ne dedin babacığım?
- BaÅŸ üstüne dedim tabii ki. Ama peÅŸinden; “Ya Resulallah! Size getirecek bir armaÄŸanım yoktur. Hediye olarak ne getireyim?” diye sordum.

Çocuklar heyecanlanmıştı.
- Ne buyurdular peki?
- “OÄŸullarını getir!” buyurdular.

Sevinçten hopladı çocuklar:
- Yaşasın!

Sordu onlara:
- Åžimdi söyleyin bana. Resulullahın huzuruna giderken hanginiz benimle gelir? Hanginizi götüreyim?

İkisi de bir ağızdan;
- Beni götür! diye haykırdılar.

Bunun üzerine üç tabut yaptırdı o gün.
AkÅŸama doÄŸru üçü de göç etti bu alemden.

Müminin alameti

Bu zat, bir gün cemaatine;
- Mümin olmanın alametlerinden biri nedir, biliyor musunuz? diye sordu.

Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Bir insanın daha kurtuluÅŸuna vesile olmak için çalışmaktır. Bir kiÅŸiye dinden bir mesele öÄŸretmek, “yüz nafile hac”dan daha faziletlidir.

Sordular:
- ÖÄŸretecek kadar ilmimiz yoksa hocam?

- O zaman kitap verirsiniz. Ehl-i sünnet alimlerinin Allah için yazdıkları “Ä°lmihal kitapları”ndan alıp, eÅŸe dosta hediye edersiniz.

- Bu da emr-i maruf sayılır mı efendim?

- Elbette. O insan bu kitaptan okuyup öÄŸrenir. Siz de bu sevaba kavuÅŸursunuz.