MerrakuÅŸ ÅŸehrinde yetiÅŸen büyük Velilerden Ebül Abbas Sebti "rahmetullahi aleyh" hazretlerinin ziraatle uÄŸraÅŸan bir talebesi vardı.

Ve bir sene, ÅŸiddetli bir “kuraklık” oldu o havalide.
Bir damla suya hasret kaldı toprak.

Genç adam bostanını sulayacaktı.
Ama ne mümkün.

O böyle kara kara düÅŸünüyordu ki, hocası onu görüp geldi yanına:
- Hayrola evlat, bostana su mu vereceksin?
- Evet hocam, bostanı sulayacağım, ama su yok malum.

- Ne yapmayı düÅŸünüyorsun?
- Bilemiyorum efendim.

- Üzülme evlat, bulunur bir çaresi. Yerleri gökleri yaratan, sana su vermeye kadirdir elbet. Sen ÅŸimdi su yollarını aç ve bekle. Su gelir inÅŸallah.

Genç adam;
- Ä°nÅŸallah efendim! Dedi.

Açtı su yollarını.
Ve beklemeye koyuldu.

O gece sabaha karşı bir şarıltı işitti birden.
Evet, su gelmiÅŸti.
Hem de dolu dolu.

Bostanını sulayıp ÅŸükretti Allah’a.
Sulama iÅŸi bitince kesildi su.

Ä°nsan ne için yaÅŸar?

Bir gün de, bazı gençlerle sohbet ediyordu ki;
- Ä°nsan, bu dünyada ne için yaÅŸar dersiniz? Diye sordu onlara.

Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

- Müslüman, Allahü teâlânın rızasını kazanmak için yaÅŸar. Bunun için çalışır. Tek gayesi, Rabbinin rızasını ve sevgisini kazanmaktır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ayrıca Müslüman, Peygamber efendimizi “sallallahü aleyhi ve sellem”, anasından, babasından, hatta canından bile daha çok sever. Eshab-ı kiram böyleydi mesela. Canlarından, mallarından, evlat ve iyallerinden daha çok severlerdi Onu.

Åžöyle bitirdi:
- Hatta Onun için ölürlerdi. Harplerde seve seve ölüme atılır ve ÅŸehit olurlardı Onun uÄŸrunda.